Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. (Τιτ. 3,15)
Σε χαιρετούν όλοι αυτοί που είναι μαζί μου· χαιρέτησε αυτούς που μας αγαπούν με πίστη.
Τελειώνει σύντομα την επιστολή του ο απ. Παύλος με τυπικούς χαιρετισμούς, θα έλεγε κανείς ρίχνοντας μια απλή ματιά. Όμως λέει κάτι που εμείς δεν το λέμε. Μένουμε μόνο στους ασπασμούς και τις χαιρετούρες. Λέει στον Τίτο, να χαιρετήσει αυτούς που μας αγαπούν ἐν πίστει. Που μας αγαπούν δηλαδή, λόγῳ της κοινής μας πίστης στον Κύριο ή έχοντας πίστη σ' εμάς που τους μεταδώσαμε την πίστη προς τον Κύριο. Δεν αναφέρεται λοιπόν στον οποιονδήποτε αλλά στους πιστούς της εκκλησίας της Κρήτης. Εμείς θα στεκόμασταν σε αυτό που μας ενώνει και όχι στα πρόσωπα; Μάλλον όχι, διότι εύκολα θα παρασυρόμασταν σε συναισθηματισμούς. Ο απ. Παύλος όμως, ακόμα και στους ασπασμούς τονίζει την πίστη, η οποία είναι ο κύριος στόχος του Τίτου να διαφυλάξει (στο κεφ. 1 του ζητά να αντιμετωπίσει τους εκεί ψευτοδιδάσκαλους) και αποτελεί συνδετικό κρίκο της εκεί εκκλησίας με τον Παύλο και τις λοιπές εκκλησίες. Δεν αποσπά, έστω πρόσκαιρα, τον Τίτο αναφέροντας ονόματα συνεργατών του που τον σκέφτονται, τον αγαπούν κλπ, κλπ. Όλοι σε χαιρετούν διά της πίστεως που μας ενώνει, και χαιρέτησε και εσύ ομοίως, του λέει ουσιαστικά.
