Μες την καλοκαιρινή ζέστη, ένα πιο ελαφρύ (από έννοιες και νοήματα) ανάγνωσμα, είναι πιο ενδεδειγμένο για να περάσει η ώρα. Το παρακάτω ποίημα του Δημήτρη Τυραϊδή, παρότι δείχνει ελαφρύ μιας και αυτοαποκαλείται σατυρικό, εντούτοις σου πετάει στο τέλος το απλό μηνυματάκι και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ποτέ μπορεί να γενεί θεριό του κόσμου η πείνα. Διακαής πόθος για όσους δι' αυτού του τρόπου οραματίζονται μια κοινωνική εξέγερση, αλλά στα μέρη μας δεν έχουμε δει να φτάνουμε σε τέτοιο σημείο. Μονίμως γκρινιάζουμε (δικαίως) για την ακρίβεια (η οποία δεν ξαποσταίνει ποτέ!), ζοριστήκαμε με την κρίση, αλλά προς ώρας το παλεύουμε. Φαίνεται πως έχουμε εκπαιδευτεί στα ζόρικα! Το ποίημα προέρχεται από τη συλλογή «Της μούσας μου απανθίσματα» (2019).
