Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. (Τιτ. 3, 11)
με τη βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του.
Για να παρατήσει κάποιον αιρετικό, μετά από μια-δυό νουθεσίες, πρέπει να δει ο Τίτος (και κατ' επέκτασιν οι σημερινοί ιερείς) ότι αυτός έχει πλέον στραφεί στην αμαρτία. Πολύ απλή δείχνει αυτή η προτροπή του Παύλου, αλλά μόνο εύκολη δεν είναι. Δεν είναι όλες οι αιρετικές διδασκαλίες ίδιες, ούτε άμεσα δείχνουν το κακό που κάνουν σε όσους τις ακολουθούν. Αντιθέτως μάλιστα, οι αιρετικές ομάδες, με μεγάλη επιμέλεια φροντίζουν ώστε η εξωτερική τους συμπεριφορά να είναι πέραν του δέοντος άψογη. Και αυτό, αφενός για να μην προκαλούν, αφετέρου για να αποσπούν το θαυμασμό από τους αφελείς (που δεν πολυασχολούνται με το τι διδάσκει η Εκκλησία) που ενδεχομένως να γίνουν εύκολα θύματα στον προσηλυτισμό. Πως λοιπόν να δει κανείς αν είναι από μέσα σάπιο ένα μήλο που φαίνεται εξωτερικώς σφιχτό και σφριγηλό; Πράγματι δεν είναι εύκολο. Ειδικά όταν κάποιες αιρετικές (και παραεκκλησιαστικές) ομάδες δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο σε ηθικά θέματα. Πρωτίστως, πρέπει να δούμε το πως συμπεριφέρονται στα μέλη τους άμα παρεκτραπούν. Αν στην Ορθοδοξία η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και καταφύγιο από την αμαρτία, οι αιρετικές ομάδες ή «εκκλησίες» (όπως αυτοαποκαλούνται) είναι δικαστήρια που αρέσκονται να επιβάλλουν ποινές, ώστε διά του φόβου της ποινής, τα υπόλοιπα μέλη να πειθαρχούν. Ουκ ολίγες φορές αποκόπτουν μέλη, κόβοντας οποιαδήποτε κοινωνική επαφή μαζί τους! Έπειτα, πρέπει να δούμε αν αυτοί οι αιρετικοί όντως έχουν βρει αυτό που αναζητούν από τη θρησκεία που ενστερνίζονται. Ουκ ολίγες φορές, ακολουθούν μια αιρετική ομάδα επειδή με τη νοθευμένη διδασκαλία της, τους δίνει άλλοθι για αμαρτίες τους... και όχι για καλυτέρευση εαυτού. Και τέλος, να δούμε τι διάρκεια παραμονής έχει κανείς σε κάποια αιρετική ομάδα. Συχνά αρκετοί αιρετικοί, είτε παραλλάζουν τις διδασκαλίες τους (αναλόγως με το τι κατεβάζει το μυαλό τους κάθε φορά, ή ανάλογα με τι τους βολεύει), είτε φεύγουν από μια ομάδα ή «εκκλησία» λόγῳ διαφωνίας και εντάσσονται σε άλλη ή φτιάχνουν δική τους!
Εξετάζοντας τα παραπάνω, σε βάθος χρόνου βέβαια, καταλαβαίνει κανείς το αν ο αιρετικός βρίσκεται παρασυρμένος στη δίνη των αιρετικών του διδασκαλιών. Ωστόσο, η Εκκλησία ποτέ δεν έπαψε να τους καλεί και να προσεύχεται για όλους όσους πελαγοδρομούν σε πλάνες που μεν είναι ελκυστικές όταν τις δει κάποιος με κοσμικό φρόνημα, αλλά παραλλήλως πολύ επιβλαβείς...
