Μας λέει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή:
μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν.
ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. (Ρωμ. 10, 2-3)
Μαρτυρώ γι' αυτούς που έχουν ζήλο Θεού αλλά όχι με επίγνωση. Διότι επειδή αγνοούν τη δικαίωση που δίνει ο Θεός και προσπαθούν να στήσουν τις δικές τους αντιλήψεις δικαίωσης, δεν υποτάχθηκαν στη δικαίωση που προέρχεται από το Θεό.
Πολλοί λένε πως πιστεύουν, εντούτοις δεν ασχολούνται να μάθουν τι λέει η Εκκλησία και ποιούς κανόνες έχει. Και βέβαια, προσπαθούν να εφαρμόσουν το Χριστιανισμό κατά πως τους βολεύει. Σε αυτό το έλλειμμα γνώσης, ευθύνη δεν έχει μόνο η Εκκλησία, αλλά όλοι μας. Ο ζήλος λοιπόν, πρέπει να συνάδει με τη γνώση για τη δικαιοσύνη του Θεού. Και η δικαιοσύνη αυτή έχει κέντρο και πλήρωση τον Ιησού Χριστό. Στο πρόσωπό Του, η αγάπη και η φιλανθρωπία αποκαλύπτουν με μυστηριακό τρόπο τη θεία δικαιοσύνη. Για να μετέχουμε σε αυτήν, πρέπει να κοινωνούμε με το Θεό διά των μυστηρίων της Εκκλησίας, έχοντας καθαρή καρδιά.
Η φιλανθρωπία του Χριστού διά της ενανθρώπησής του, δείχνει τη διαφορά της θείας δικαιοσύνης από την ανθρώπινη. Η πρώτη στηρίζεται στην αγάπη, ενώ η δεύτερη στην προσπάθεια μείωσης της αδικίας. Γι' αυτό και εμείς οφείλουμε να δουλέψουμε πνευματικά ώστε να γίνουμε ώριμοι για να βιώσουμε τη θεία δικαιοσύνη. Πράγμα που βέβαια θα συμβεί όταν πάψουμε να μένουμε μόνο στο ζήλο που έχουμε, αλλά προχωρήσουμε και στη γνώση.
