ἀνοήτῳ ἐπερωτήσαντι σοφίαν σοφία λογισθήσεται, ἐνεὸν δέ τις ἑαυτὸν ποιήσας δόξει φρόνιμος εἶναι. (Παρ. 17, 28)
(Στον ανόητο που ρωτάει τους σοφούς για να μάθει, αυτό τον κάνει να φαίνεται και να θεωρείται σοφός. Εκείνος που να μένει σιωπηλός, θα θεωρηθεί φρόνιμος χωρίς να είναι.)
(Στον ανόητο που ρωτάει τους σοφούς για να μάθει, αυτό τον κάνει να φαίνεται και να θεωρείται σοφός. Εκείνος που να μένει σιωπηλός, θα θεωρηθεί φρόνιμος χωρίς να είναι.)
Αυτός που αναζητάει τη σοφία, κι ας μη γνωρίζει πολλά, τολμάει να έρθει σε επαφή τους σοφούς και να τους ρωτήσει. Δεν φοβάται να δείξει πως δεν γνωρίζει. Ούτε η διαφορά του αυτή, με τους σοφούς τον αποτρέπει να τους πλησιάσει. Δεν φοβάται φανερώσει την α-νοησία του. Με αυτόν τον τρόπο δείχνει την προσπάθειά του να την περιορίσει. Κι όσο μαθαίνει τόσο αποκτάει σοφία. Και έτσι με την προσπάθειά του αυτή θα θεωρηθεί και αυτός σοφός.
Αντίθετα, αυτός που προτιμά να μένει σιωπηλός, κρύβει την α-νοησία του. Φοβάται να την αντιμετωπίσει και να την ανατρέψει. Γι' αυτόν, υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα που τον χωρίζει από τους σοφούς. Που δεν γεφυρώνεται. Η σιωπή δεν κρύβει μόνο την α-νοησία. Κρύβει και τα κόμπλεξ που γεννάει. Η έλλειψη υγιούς νόησης, αφήνει την πονηριά να μεγαλώνει. Κι έτσι προτιμά να σιωπά. Κάτι που πρόσκαιρα, ξεγελάει. Και θα θεωρηθεί σοφός, ενώ δεν είναι. Μόνο που η σιωπή του δεν είναι παντοτινή... Και όταν θα νομίσει και ο ίδιος πως είναι τάχα σοφός, τότε θα φανερωθεί...
Αντίθετα, αυτός που προτιμά να μένει σιωπηλός, κρύβει την α-νοησία του. Φοβάται να την αντιμετωπίσει και να την ανατρέψει. Γι' αυτόν, υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα που τον χωρίζει από τους σοφούς. Που δεν γεφυρώνεται. Η σιωπή δεν κρύβει μόνο την α-νοησία. Κρύβει και τα κόμπλεξ που γεννάει. Η έλλειψη υγιούς νόησης, αφήνει την πονηριά να μεγαλώνει. Κι έτσι προτιμά να σιωπά. Κάτι που πρόσκαιρα, ξεγελάει. Και θα θεωρηθεί σοφός, ενώ δεν είναι. Μόνο που η σιωπή του δεν είναι παντοτινή... Και όταν θα νομίσει και ο ίδιος πως είναι τάχα σοφός, τότε θα φανερωθεί...
