- Δεν θα πας κι εσύ διακοπές; Ρώτησε το κύμα το βράχο.- Όχι. Που να πάω άλλωστε;
- Στα ξαδέλφια σου τα βουνά. Εκεί στα μεγάλα υψόμετρα, έχει περισσότερη δροσιά.
- Με ζαλίζει το μεγάλο ύψος! Και δεν μ' αρέσουν τα χιόνια!
- Δεν βαρέθηκες την αρμύρα μου;
- Όχι.
- Δεν κουράστηκες να με βλέπεις, τη μία ορμητικό και φουσκωμένο και την άλλη ήρεμο;
- Όχι! Εσύ γιατί δεν πας όμως διακοπές;
- Και που να πάω εγώ;
- Φύγε από 'δω και πήγαινε στη στεριά! Εκεί έχει ερήμους που δεν έχουν καθόλου νερό.
- Ναι αλλά έχει πολύ ζέστη και θα εξατμιστώ.
- Δεν σε κούρασε η παρουσία μου που σου κόβει την ορμή;
- Όχι.
- Δεν βαρέθηκες να με βλέπεις να στέκομαι πιο ψηλά από σένα;
- Όχι.
- Ούτε κι εσύ λοιπόν νιώθεις την ανάγκη ν' αλλάξεις παραστάσεις για λίγο. Να... ανανεωθείς!
- Μα δεν χρειάζεται! Έχω καλή και μεγάλη παρέα! Τα ψάρια, τους βράχους, τα πλοία, τα θαλασσοπούλια...
- Την ίδια παρέα έχω κι εγώ! Άρα... που θα βρούμε καλύτερα άμα φύγουμε για διακοπές;
- Πουθενά!
- Εξάλλου άμα φύγω, που θα κάνουν φωλιές τα θαλασσοπούλια και θα βρίσκουν καταφύγιο;
- Και εγώ αν φύγω, τι θα απογίνουν τα ψάρια και τα πλοία;
- Οπότε άσε τις διακοπές για τους ανθρώπους, που μονίμως θα ψάχνουν την ξεκούραση.
- Άστους να ψάχνουν...
Κι από τότε, ούτε ο βράχος, ούτε το κύμα ξαναμίλησαν για διακοπές. Τι να τις κάνουν άλλωστε; Καλά περνούσαν και καλά περνάνε! Αλίμονο σε μας!
