- Πως και είσαι σήμερα αχτένιστη;- Άστα! Χάλασε ο καθρέφτης μου!
- Έσπασε ή ράγισε;
- Όχι, απλά χάλασε!
- Δηλαδή;
- Απλά δεν δείχνει τίποτα! Κάθεσαι απέναντι αλλά δεν εμφανίζει το είδωλό σου!
- Πολύ περίεργο! Μα, πως γίνεται αυτό;
- Μάλλον θα έχασε την επαφή με την... πραγματικότητα! Το ξέρω 'γω; Μάστορας είμαι;
- Και τι θα κάνεις;
- Θα τον μαστορέψω κι αν δεν τον επισκευάσω, θα αγοράσω άλλον! Δεν έχω λεφτά να τον πάω στο μάστορα!
- Έχει καιρό που σου... χάλασε;
- Από χθες βράδυ. Και καταλαβαίνεις δεν μπορώ να μείνω χωρίς καθρέφτη!
- Καλά ξετελέματα.
Σουρεαλιστικός ο διάλογος, μιας και αντί για καθρέφτη θα περίμενε ν' ακούσει κανείς για το ψυγείο ή την τηλεόραση. Για κάποιες συσκευές, άμα χαλάσουν σπεύδουμε αμέσως είτε να τις επιδιορθώσουμε είτε να τις αντικαταστήσουμε. Και καλά κάνουμε. Αλλά για πιο... προσωπικά αξεσουάρ μάλλον αδιαφορούμε. Την εξωτερική εμφάνιση την προσέχουμε και τη φροντίζουμε. Γι' αυτό χρησιμοποιούμε τον καθρέφτη. Την εσωτερική όμως; Τι θα χρησιμοποιήσουμε για να τη δούμε;
Καθρέφτης για την ψυχή είναι το πρόσωπό το δικό μας αλλά και όσων συναναστρεφόμαστε. Τα συναισθήματά μας αντανακλώνται σ' αυτό. Αλλά και και αν η παρουσία μας χαροποιεί τους άλλους, φαίνεται στο πρόσωπό τους. Αυτόν τον «καθρέφτη» τον χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο. Μόνο, που ίσως δεν μπορούμε να δούμε τι δείχνει. Και νομίζουμε πως χάλασε. Ίσως να ξεχνάμε να κοιταχτούμε σ' αυτόν. Ή πάλι, φοβόμαστε να το κάνουμε. Μιας και δεν ξεγελιέται όπως τα μάτια...
