ἐμοὶ γὰρ ὅστις ἄδικος ὢν σοφὸς λέγεινπέφυκε͵ πλείστην ζημίαν ὀφλισκάνει·
γλώσσῃ γὰρ αὐχῶν τἄδικ΄ εὖ περιστελεῖν͵
τολμᾷ πανουργεῖν·
(Μήδεια 580-583)
(Για μένα, όποιος ενώ είναι άδικος, αλλά καλός ρήτορας
γενήθηκε, του αξίζει μεγαλύτερη τιμωρία·
γιατί με το να καυχιέται πως με τη γλώσσα του θα καλύψει καλά την αδικία,
τολμά να κάνει κακές πράξεις·)
Ο Ευριπίδης περιγράφει έναν τύπο ανθρώπου που πάντα θα τον βρίσκουμε μπροστά μας. Που είναι και πονηρός και επιτήδειος στα λόγια. Στηρίζεται στην ρητορική του δεινότητα, παραπλανώντας και πείθοντας πως δεν υπάρχει κακό ή αδικία. Παρουσιάζει όπως θέλει την πραγματικότητα χωρίς αιδώ, προφανώς με ιδιοτελείς σκοπούς. Αυτός λοιπόν θα πρέπει να λαμβάνει τη μεγαλύτερη τιμωρία.
Θα μου πεις, θυμίζουν τα λόγια του Ευριπίδη έμπορο, δικηγόρο ή πολιτικό. Και όχι μόνο! Και το κακό είναι, πως όσο κοροϊδεύει τόσο ξεθαρρεύει και με την πονηριά του κατεργάζεται περισσότερες αδικίες. Επικίνδυνος αυτός ο εθισμός στο κακό τόσο για τους γύρω του, όσο και γι' αυτόν. Ποιός θα εμπιστευόταν έναν τέτοιο άνθρωπο; Αν δούμε τα αποτελέσματα των... εκλογών, οι περισσότεροι!
Όμως όταν καούμε από τέτοιον «φίλο», σίγουρα θα του γυρίσουμε την πλάτη. Γιατί καλά τα λόγια αλλά στο τέλος μετρούν τα αποτελέσματα. Το κακό είναι πως δεν μπορείς εύκολα να προφυλαχτείς αν είσαι ευκολόπιστος. Και δυστυχώς το τραγούδι των «σειρήνων» δεν είναι για καλό. Καλύτερα να κλείνουμε τα αυτιά μας γιατί κατάρτι δεν θα βρούμε για να δεθούμε σαν τον Οδυσσέα.
