Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. (Μαρκ. 2, 4)
Κι επειδή δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από ’κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος.
Οι τέσσερεις που κουβάλησαν τον παραλυτικό στο σπίτι που δίδασκε ο Ιησούς μη δυνάμενοι να Τον πλησιάσουν λόγῳ του πλήθους που είχε κατακλύσει το σπίτι, προέβησαν σε μια ασυνήθιστη πράξη. Αντί να φωνάξουν και να παρακαλέσουν να ανοιχτεί χώρος να περάσουν, ίσως και να το έκαναν χωρίς αποτέλεσμα, αντί να περιμένουν έξω ώστε όταν αποχωρήσει ο Ιησούς να τον δουν, ανέβασαν τον παραλυτικό στη στέγη και στο σημείο που βρισκόταν ο Κύριος, άνοιξαν ένα άνοιγμα για να περάσουν από εκεί τον ασθενή. Το κείμενο δεν αναφέρει αν ζήτησαν άδεια από τον ιδιοκτήτη για αυτήν την καταστροφή, αλλά σίγουρα παραήταν τολμηρό το εγχείρημά τους. Βέβαια, δεν είχαν να σπάσουν κάποια οροφή φτιαγμένη από μπετόν αρμέ όπως οι σημερινές, και ούτε προφανώς κουβαλούσαν μαζί τους εργαλεία για κατεδαφίσεις. Πιθανώς ήταν κάποιο χαμόσπιτο με μια προχειροκατασκευή. Εντούτοις εντυπωσιάζει αυτή τους η αυθόρμητη κίνηση, για τα κίνητρά που είχαν. Ήδη είχαν μεταφέρει τον παραλυτικό στο σπίτι που βρισκόταν ο Ιησούς. Όμως αυτό δεν αρκούσε. Έπρεπε να τον πάνε ενώπιόν Του. Να δει, κατά πως νόμιζαν, ἰδίοις ὄμμασι το πρόβλημα του ασθενούς και να τον θεραπεύσει. Έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Δεν πτοήθηκαν από εμπόδια και αναποδιές. Ούτε είχαν αναστολές, ούτε έκαναν δεύτερες σκέψεις για να σταματήσουν.
Εκείνοι οι τέσσερεις, ένεκα της πίστης τους (την οποία επιβράβευσε ο Κύριος, στχ. 5) γκρέμισαν την οροφή που τους εμπόδιζε προς τον Κύριο. Αντιθέτως εμείς, με ευκολία χτίζουμε τοίχους για να τον απομακρύνουμε από κοντά μας. Δεν πάμε στην Εκκλησία επικαλούμενοι διάφορες φτηνές δικαιολογίες. Τον ξεχνάμε όταν όλα μας πηγαίνουν καλά και αδιαφορούμε για την πνευματική μας καλλιέργεια και προκοπή. Αντί να κάνουμε το παν για να τον πλησιάσουμε, γκρεμίζοντας την αμαρτωλή εγωπάθεια που μας έχει κυριεύσει (και δεν το αντιλαμβανόμαστε δυστυχώς), την χτίζουμε και την ενισχύουμε ακόμα περισσότερο... Οι τέσσερεις στο περιστατικό της σημερινής περικοπής, δεν πήγαν στον Ιησού για τον εαυτό τους, αλλά για κάποιον άλλον. Εμείς όμως ούτε για τον εαυτό μας δεν πάμε, πόσο μάλλον για άλλον... Στην περικοπή δεν αναφέρεται να τους συγχώρησε τις αμαρτίες ο Κύριος όπως έπραξε για τον παραλυτικό. Ο ευαγγελιστής Μάρκος στη σύντομη διήγησή του δεν έγραψε τα αυτονόητα. Την πίστη τους την είδε ο Ιησούς (στχ. 5) και αυτό αρκεί. Σε εμάς τι άραγε βλέπει ο Κύριος; Ας μην το ξεχνάμε αυτό, και την περίοδο (της Μ. Τεσσαρακοστής) που διανύουμε ας κάνουμε κάποια προσπάθεια για πνευματική άσκηση, μπας και καταφέρουμε ν' ανοίξουμε έστω μια γρίλια προς τον Κύριο!
