Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. (Ιω. 1, 48)
Ο Ιησούς είδε το Ναθαναήλ να πλησιάζει και λέει γι’ αυτόν: «Να ένας γνήσιος Ισραηλίτης, χωρίς δόλο μέσα του»
Ο Ιησούς βλέποντας το Ναθαναήλ που τον πλησίαζε, δεν τον κολάκευσε λέγοντάς του ότι είναι γνήσιος Ισραηλίτης, δίχως δόλο. Δεν τον είπε βέβαια αναμάρτητο ή άγιο, μα τον επαίνεσε διότι οι γνήσιοι απόγονοι του Αβραάμ είναι οι Ισραηλίτες που δεν ήταν πονηροί και είχαν ταπεινό φρόνημα. Δυστυχώς δεν ήταν μόνο οι Φαρισαίοι που ο νους τους είχε καταλειφθεί από τον δόλο αλλά και πάρα πολλοί άλλοι. Ο Ιησούς εξέφρασε τη χαρά του επειδή είδε κάποιον που είχε τα προσόντα να γίνει μαθητής του. Τι μεγάλη (πνευματική) τιμή, θα μπορούσε να λάβει κάποιος ἐν ζωῇ από τον ίδιο τον Κύριο! Μας είπε τι προσόν ζητούσε από κάποιον για να τον ακολουθήσει. Όχι την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά την έσωθεν. Ο Κύριος μπορούσε ως Θεός, να δει ενδότερα στο Ναθαναήλ και δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο για να τον κάνει μαθητή του.
Θα μπορούσαμε εμείς να είμαστε στη θέση του Ναθαναήλ; Δύσκολο έως αδύνατο διότι τον δόλο και την πονηριά τα έχουμε «ενσωματώσει» σχεδόν στο χαρακτήρα μας. Και αν δούμε κάποιον απονήρευτο που δεν κρατάει κακία, τον περιφρονούμε... Μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον Κύριο για να δείξουμε μετάνοια; Καθόλου εύκολο στην πράξη. Κι όμως, ο Κύριος μας δίνει το κίνητρο και τον τρόπο να πολεμήσουμε το κακό εντός του νου μας και να αποβάλλουμε την κακή νοοτροπία που μας οδηγεί μακριά Του. Δεν επαίνεσε το Ναθαναήλ για να απαξιώσει όλους όσους είμαστε δολεροί. Αλλά μας τον έκανε πρότυπο προς μίμηση. Η νηστεία στην περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής που εισήλθαμε, είναι ένας τρόπος άσκησης. Δίχως σοβαρή προσπάθεια, ούτε καν θα πλησιάσουμε τον έπαινο που έλαβε ο Ναθαναήλ.
