τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; (Μαρκ. 2, 9)
Τι είναι ευκολότερο, να πω στον παράλυτο: “Σου αφήνονται οι αμαρτίες”, ή να πω: “Σήκω και πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”;
Μια δύσκολη ερώτηση που θέτει ο Κύριος στους δύσπιστους Φαρισαίους, αλλά και σε όλους μας. Εύκολα θα λέγαμε πως δυσκολότερο είναι το δεύτερο. Πιστεύουμε μόνο ότι βλέπουν τα μάτια μας. Αλλά την ψυχή δεν την βλέπουμε. Δεν βλέπουμε το πόσο μαυρισμένη είναι από την αμαρτία. Δεν βλέπουμε ότι η αμαρτία γίνεται φραγμός μεταξύ του ανθρώπου και της ουράνιας βασιλείας. Είναι η ουσιαστική αιτία της σωματικής ασθένειας αφού ο μεταπτωτικός άνθρωπος λόγῳ αυτής απέκτησε τη σωματική φθορά. Ενώ το σώμα είναι φθαρτό, η ψυχή όμως είναι αθάνατη. Και για να εξαγνυστεί από την αμαρτία χρειάζεται μεγάλη μετάνοια και πίστη. Για να παύσει να πιέζεται από το βάρος της συνείδησης μέσα από τη συνδιαλλαγή μας προς το Θεό, βρίσκοντας παρηγοριά και ενίσχυση. Έτσι το φορτίο της ασθένειας είναι ελαφρότερο.
