Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
...ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι (Μαρκ. 8, 34)
...ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί.
Εκτός να απαρνηθούμε τον αμαρτωλό εαυτό μας, ο Κύριος μας βάζει και μια ακόμη προϋπόθεση για να τον ακολουθήσουμε: Να σηκώσουμε το σταυρό μας, όπως οι μελλοθάνατοι σήκωναν οι ίδιοι το σταυρό τους τότε (το ίδιο έπραξε και ο ίδιος ο Ιησούς) και τον κουβαλούσαν μέχρι το σημείο που θα σταυρώνονταν. Δηλαδή να είμαστε έτοιμοι για να πεθάνουμε! Μήπως υπερβάλλει εδώ ο Ιησούς, ή κινδυνολογεί; Κατ' αρχάς, να θυμίσω ότι υπάρχουν δύο ειδών θάνατοι: ο πνευματικός και ο φυσικός. Ο μεν πρώτος προέρχεται από την αμαρτία και την καλλιέργεια της εγωπάθειας συνοδευόμενες από την αδιαφορία και τη μηδενική προσπάθεια για αλλαγή. Εδώ ο Κύριος, αναφέρεται στο δεύτερο, τον φυσικό θάνατο του σώματος. Και αυτό δεν το αναφέρει ως ένα βαρύγδουπο λεκτικό σχήμα, όπως τα χρησιμοποιούν συχνά οι ρήτορες για να δημιουργούν εντυπώσεις στο ακροατήριο. Ναι, υπήρξαν και υπάρχουν θάνατοι για τα θρησκευτικά πιστεύω. Να θυμηθούμε τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών από τους Ρωμαίους, που τους σκότωναν αν δεν αποκήρυσσαν αν δεν απαρνούνταν την πίστη τους στο Χριστό. Να θυμηθούμε θανάτους χριστιανών από μουσουλμάνους στη σημερινή εποχή, παρότι αυτές οι ειδήσεις τις περνάνε σκοπίμως στα «ψιλά» τα Μ.Μ.Ε. Ο Κύριος μας λέει εδώ, ότι η πίστη προς Εκείνον δεν αναπτύσσεται μόνο σε... «κανονικές συνθήκες». Δυστυχώς ο ανθρώπινος πολιτισμός (ή ο κόσμος εν γένει) όσο προοδευτικός θέλει να δείχνει στη βιτρίνα του, τόσο παρηκμασμένος και σάπιος είναι εσωτερικώς. Και όσοι πάνε κόντρα στο πνεύμα το κοσμικό, τότε αντιμετωπίζονται ποικιλοτρόπως, ακόμα και με φυσική εξόντωση. Συνεπώς, ο Κύριος προετοιμάζει αυτούς που θέλουν να τον ακολουθήσουν για το τι ενδέχεται να συμβεί. Εξάλλου ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι ο δρόμος για την ουράνια βασιλεία είναι κατηφορικός και στρωμένος με ροδοπέταλα. Ανηφορικός Γολγοθάς θα είναι και μάλιστα ζόρικος. Βέβαια, μην φτάσουμε από υπερβολικό ζήλο να επιζητούμε το φυσικό μας θάνατο για να «αγιάσουμε». Πολύ πιθανό στις μέρες μας, να μην χρειαστεί να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο, για να μαρτυρήσουμε για την πίστη μας. Σε άλλες εποχές όμως... ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά καλό είναι να ξέρουμε το όριο της πίστης: αυταπάρνηση έως θανάτου. Εκείνος, αναμάρτητος ων, κουβάλησε τις αμαρτίες όλων μας στο σταυρό του, εμείς θα κουβαλήσουμε μόνο τις δικές μας...
Υ.Γ. Θα μπορούσαμε να εντάξουμε στην έννοια του σταυρού, εκτός του φυσικού θανάτου, το σύνολο των θλίψεων και των βασάνων που μας βαραίνουν στη ζωή μας και ειδικά αυτά για τα οποία δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι. Όπως η σοβαρή ασθένεια (δική μας ή στο οικογενειακό περιβάλλον), αναπηρία, ανεργία, κ.α. Πράγματι, και αυτά είναι σταυρός και πολύ βαρύς μάλιστα. Κάποια οδηγούν σε απόγνωση και σε αυτοκτονία... Ένας τέτοιος σταυρός για να σηκωθεί, χρειάζεται ελπίδα και πίστη στον Κύριο. Όσο δυνατός και να νιώθει κανείς, σε τέτοιες δυσκολίες δοκιμάζεται άγρια. Και δυστυχώς το βάρος παραείναι αβάσταχτο ενίοτε. Ο απελπισμένος νους ψάχνει άμεσες λύσεις με θαύματα εδώ και τώρα, ενώ ο Κύριος ζητάει πίστη. Γιατί το θαύμα θα λύσει πρόσκαιρα το νυν πρόβλημα, αλλά σε κάθε πρόβλημα θα ζητάμε θαύματα χωρίς όμως να έχουμε να (ανταπο)δώσουμε πίστη γιατί θα καλομάθουμε και θα βολευτούμε... Και αντί να ανέβουμε τον Γολγοθά μας, θα βαλτώσουμε πνευματικά.
