Ακούμε σήμερα στη θ' ωδή μετά τον ειρμό, το παρακάτω τροπάριο σε ήχο β':
Δημιουργὸν ὁ Πατήρ, πρὸ τῶν αἰώνων σοφίαν, γεννᾷ ἀρχὴν ὁδῶν με εἰς ἔργα ἔκτισε, τὰ νῦν μυστικῶς τελούμενα· Λόγος γὰρ ἄκτιστος ὢν φύσει, τὰς φωνὰς οἰκειοῦμαι, οὗ νῦν προσείληφα.
Ο Πατήρ γεννά προαιωνίως τη δημιουργό Σοφία· με κατέστησε αιτία και βάση των έργων που τελούνται τώρα μυστικώς, διότι αν και είμαι ο Λόγος κατά την φύση μου άκτιστος, οικειοποιούμαι τις φωνές της ανθρώπινης φύσης την οποία προσέλαβα.
Στο δογματικό αυτό τροπάριο, ο ιερός υμνογράφος μας παρουσιάζει τον Κύριο να μιλά σε πρώτο πρόσωπο, απευθυνόμενος προφανώς στους μαθητές του στο τελευταίο τους δείπνο, το λεγόμενο Μυστικό. Εδώ αναφέρεται στη θεία Του φύση. Ο άναρχος Πατήρ, προ της δημιουργίας του χρόνου, γεννά αϊδίως (=αιώνια, παντοτινά) τη Σοφία, δηλαδή το Λόγο του. Δημιουργός και ο Λόγος, τα πάντα έγιναν δι' αυτού και δίχως Εκείνον ούτε ένα δεν έγινε (Ιω. 1, 3). Παράλληλα είναι και ο συντελεστής του σχεδίου το οποίο προαιωνίως ετοίμασε ο Θεός, για τη σωτηρία του ανθρώπου που έπεσε στην αμαρτία με αποτέλεσμα την απομάκρυνσή του από τον Παράδεισο. Αυτά για τον άνθρωπο είναι μυστηριώδη διότι υπερβαίνουν τη διανοητική του δυνατότητα και δεν μπορεί να τα κατανοήσει με τη λογική του. Συνεχίζοντας ο Λόγος, μας ότι παρότι είναι άκτιστος λόγῳ της άκτιστης θεϊκής φύσης Του, οικειοποιήθηκε την προπτωτική κτιστή ανθρώπινη φύση, την ενδύθηκε, και έγινε τέλειος άνθρωπος δίχως την αμαρτία. Η θεϊκή φύση ενώθηκε με την ανθρώπινη ασυγχήτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως στο πρόσωπο Του. Οι δύο φύσεις αντιδίδουν φυσικά ιδιώματα η μία στην άλλη, αλλά ούτε διαχωρίζονται, ούτε συγχέονται, ούτε διαιρούνται, ούτε μετατρέπονται η μία στην άλλη. Επομένως ο ενσαρκωμένος Λόγος έχει δύο φύσεις και δύο θελήσεις ένεκα αυτών.
Ο Πατήρ γεννά προαιωνίως τη δημιουργό Σοφία· με κατέστησε αιτία και βάση των έργων που τελούνται τώρα μυστικώς, διότι αν και είμαι ο Λόγος κατά την φύση μου άκτιστος, οικειοποιούμαι τις φωνές της ανθρώπινης φύσης την οποία προσέλαβα.
Στο δογματικό αυτό τροπάριο, ο ιερός υμνογράφος μας παρουσιάζει τον Κύριο να μιλά σε πρώτο πρόσωπο, απευθυνόμενος προφανώς στους μαθητές του στο τελευταίο τους δείπνο, το λεγόμενο Μυστικό. Εδώ αναφέρεται στη θεία Του φύση. Ο άναρχος Πατήρ, προ της δημιουργίας του χρόνου, γεννά αϊδίως (=αιώνια, παντοτινά) τη Σοφία, δηλαδή το Λόγο του. Δημιουργός και ο Λόγος, τα πάντα έγιναν δι' αυτού και δίχως Εκείνον ούτε ένα δεν έγινε (Ιω. 1, 3). Παράλληλα είναι και ο συντελεστής του σχεδίου το οποίο προαιωνίως ετοίμασε ο Θεός, για τη σωτηρία του ανθρώπου που έπεσε στην αμαρτία με αποτέλεσμα την απομάκρυνσή του από τον Παράδεισο. Αυτά για τον άνθρωπο είναι μυστηριώδη διότι υπερβαίνουν τη διανοητική του δυνατότητα και δεν μπορεί να τα κατανοήσει με τη λογική του. Συνεχίζοντας ο Λόγος, μας ότι παρότι είναι άκτιστος λόγῳ της άκτιστης θεϊκής φύσης Του, οικειοποιήθηκε την προπτωτική κτιστή ανθρώπινη φύση, την ενδύθηκε, και έγινε τέλειος άνθρωπος δίχως την αμαρτία. Η θεϊκή φύση ενώθηκε με την ανθρώπινη ασυγχήτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως στο πρόσωπο Του. Οι δύο φύσεις αντιδίδουν φυσικά ιδιώματα η μία στην άλλη, αλλά ούτε διαχωρίζονται, ούτε συγχέονται, ούτε διαιρούνται, ούτε μετατρέπονται η μία στην άλλη. Επομένως ο ενσαρκωμένος Λόγος έχει δύο φύσεις και δύο θελήσεις ένεκα αυτών.
