Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. (Λουκ. 19, 5)
Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου».
Διαβαίνοντας την Ιεριχώ, ο Ιησούς, περιτριγυρισμένος από πλήθος κόσμου, έφτασε κάτω από τη συκομουριά που είχε ανέβει ο Ζακχαίος, ο αρχιτελώνης. Σήκωσε το κεφάλι και βλέποντάς τον, του είπε να βιαστεί να κατέβει. Χωρίς να του πουν το ποιός είναι και πως ονομάζεται, ο Ιησούς γνώριζε, ως Θεός, πολύ καλά. Και το κυριότερο, γνώριζε και τον πραγματικό λόγο για τον οποίο είχε σκαρφαλώσει στη συκομουριά. Όχι από απλή περιέργεια. Κάπου μέσα του ο Ζακχαίος είχε ακόμη λίγη συνείδηση που τον ήλεγχε για τα αμαρτήματά του και το πάθος της φιλαργυρίας δεν του είχε στραγγαλίσει εντελώς την ψυχή του. Ήλπιζε σε μια συγχώρεση για να ανακουφιστεί από τις αδικίες που είχε διαπράξει. Βλέποντας την καρδιά του ο Κύριος, δεν έχασε την ευκαιρία. Με το να τον αποκαλέσει ονομαστικά, έδειξε ότι δεν ήταν κάποιος τυχαίος. «Σπεύσε» , όχι για να προβεί σε ετοιμασίες μιας και θα έμενε στο σπίτι του, αλλά γιατί η σωτηρία δεν επιδέχεται αναβολές. Και η διαμονή στο σπίτι του αρχιτελώνη δεν είναι μόνο για να ολοκληρωθεί η μετάνοια και μεταστροφή του Ζακχαίου μεμονωμένα, αλλά και των οικείων του αφενός. Αφετέρου, ο οίκος της αμαρτίας θα γίνει, από τον Ιησού, οίκος αγιότητας. Οίκος παραδείγματος για τους συμπολίτες του. Στο όνομα του Ζακχαίου, ο Κύριος λέει και το δικό μας όνομα, όταν μελετάμε το ευαγγέλιό του, όχι από απλή περιέργεια ή ακαδημαϊκή γνώση, αλλά από διάθεση ενίσχυσης της πνευματικής προσπάθειας να ορθοποδήσουμε από τα αμαρτωλά παραστρατήματα. Και ζητά κι από μας να σπεύσουμε, να ετοιμάσουμε το δικό σπίτι (τον εαυτό μας) να τον υποδεχτεί.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...