Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. (Λουκ. 19, 6)
Και έσπευσε και κατέβηκε και τον υποδέχτηκε χαίροντας.
Ο αρχιτελώνης Ζακχαίος, πήγε για να δει τον Ιησού που εισέρχονταν στην Ιεριχώ. Και όταν ο Ιησούς του είπε ότι θα μείνει στο σπίτι του, αμέσως κατέβηκε από τη συκομουριά που είχε ανέβει, και έτρεξε με χαρά να τον υποδεχτεί. Ο αμαρτωλός και μισητός αρχιτελώνης, που έκανε περιουσία μαζεύοντας δυσβάσταχτους φόρους, χάρηκε που ο Κύριος θα πήγαινε στο σπίτι του. Ένιωσε ότι ήταν η μεγαλύτερη τιμή της ζωής του. Το σκοτάδι της αμαρτίας δεν μπόρεσε να του κλείσει τα μάτια της συνείδησής του. Ήταν έτοιμος να δεχτεί με χαρά το Φως της Αλήθειας στην ψυχή του. Αν μας έλεγε ο Ιησούς ότι θα μας επισκεπτόταν θα κάναμε το ίδιο; Εύκολα θα λέγαμε ναι, μιλώντας όμως θεωρητικά. Κι όμως ο Κύριος, μας το λέει πολύ τακτικά, και ας μην το προσέχουμε. Και όποτε ακούμε για Χριστό, αντί να χαιρόμαστε σαν τον αρχιτελώνη Ζακχαίο, τον αποστρεφόμαστε με πρόσχημα την αμαρτωλότητά μας! Παρά την αμαρτωλή ζωή του, ο Ζακχαίος χάρηκε που έβαλε στο σπίτι του τον Ιησού, ας τον μιμηθούμε και ας ανοίξουμε την πόρτα της ψυχής μας στον Κύριο. Θα νιώσουμε κι εμείς τέτοια χαρά, που θα μας βγάλει από τη δυστυχία της αμαρτίας.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
