Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόῤῥωθεν (Λουκ. 17, 12)
Καθώς έμπαινε σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί· στάθηκαν λοιπόν από μακριά
Κάπου στα σύνορα Σαμάρειας και Γαλιλαίας καθώς πλησίαζε ο Ιησούς ένα χωριό τον συνάντησαν δέκα λεπροί, οι οποίοι στάθηκαν μακριά του. Ασυνήθιστος ο αριθμός των ασθενούντων για την περιοχή, βάσει του νόμου απαγορεύονταν να πλησιάζουν τους υγιείς επειδή θεωρούνταν ακάθαρτοι. Ωστόσο επιτρέπονταν να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους. Μάλιστα είχαν δεχτεί στην ομάδα τους και τον Σαμαρείτη παρά τη θρησκευτική τους διαφορά. Η ασθένεια και η κοινή τους δυστυχής διαβίωση τους, είχαν γεφυρώσει τις θρησκευτικές τους αντιθέσεις. Για αυτούς ο ευαγγελιστής δεν μας λέει τίποτα περισσότερο. Ωστόσο σεβόμενοι το νόμο, δεν πλησίασαν τον Ιησού, μόνο σε κάποια απόσταση για μπορούν φωναχτά να επικοινωνήσουν. Αυτό και μόνο δείχνει ότι ήταν αφενός καλοπροαίρετοι. Δεν λήστευαν, ούτε εκμεταλλευόμενοι την ασθένειά τους τρόμαζαν τους κατοίκους θέλοντας να τους κάνουν κακό. Αφετέρου, δεν πλησίασαν τον Κύριο από περιέργεια γιατί δεν τον είχαν ξαναδεί. Κάτι που φαίνεται στον επόμενο στίχο (εδώ). Η δύναμη της παρουσίας του Ιησού, η θεϊκή του αύρα, η πίστη πως ως άνθρωπος του Θεού (οι πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν προφήτης, δεν ήξεραν ότι ήταν ο Μεσσίας), θα είχε κάτι για να τους απαλύνει και να τους ανακουφίσει από την αρρώστια τους, έκανε και τους δέκα μαζί με τον Σαμαρείτη, να πλησιάσουν όσο πιο κοντά τους ήταν επιτρεπτό. Δεν είναι η μοναδική φορά άλλωστε που δεκτικοί προς τον Κύριο, ασθενείς ή έχοντα κάποιον ασθενή, τον πλησιάζουν γιατί νιώθουν ότι σε Εκείνον θα βρουν την ίαση ή τη συγχώρεση. Πριν το θαύμα λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να συντελεστεί. Θα μπορούσαν να Τον αγνοήσουν και να μην έκαναν καν αντιληπτή την παρουσία τους. Θα μπορούσαν να βρουν πάρα πολλές δικαιολογίες για να μην πλησιάσουν καθόλου. Όπως βρίσκουμε εμείς για να μην πάμε στην Εκκλησία, που δεν έχουμε στο σώμα μας κάποια μεταδοτική ανίατη ασθένεια... Όμως το πνεύμα τους δεν ασθενούσε! Το δικό μας όμως; Ας σκεφτούμε πόσο κοντά και πόσο μακριά είμαστε εμείς από τον Κύριο, ο οποίος τριγυρνάει κοντά μας περιμένοντάς μας να κάνουμε ότι και οι λεπροί! Και μην προφασιζόμαστε ότι δεν πάμε στην Εκκλησία επειδή είμαστε αμαρτωλοί. Ακριβώς γι' αυτό οφείλουμε να πάμε, και γι' αυτό ο Χριστός μας περιμένει.
