Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. (Λουκ. 17, 16)
έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης.
Ο Ιησούς μόλις είχε θεραπεύσει δέκα λεπρούς και ένας μονάχα γύρισε να τον ευχαριστήσει. Η χαρά της ίασης θόλωσε το μυαλό των υπολοίπων και λησμόνησαν το θεραπευτή τους. Αυτός που γύρισε, όχι απλά είπε «ευχαριστώ» αλλά έκανε κάτι, που ως Σαμαρείτης μας ξαφνιάζει, επειδή οι Σαμαρείτες θεωρούνταν από τους Ιουδαίους όχι μόνο αιρετικοί, αλλά ειδωλολάτρες. Έπεσε με το πρόσωπο κατά γης, στα πόδια του Ιησού. Μία στάση, η οποία στην Καινή Διαθήκη γίνεται μόνον ενώπιον του Θεού! Έτσι ευχαρίστησε τον Κύριο, κάποιος αλλόθρησκος. Ένιωσε τόση μεγάλη ευγνωμοσύνη διότι δεν του δόθηκε κάτι υλικό όπως φαγητό, ή χρήματα αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Του δόθηκε θεραπεία από μία ανίατη ασθένεια. Δηλαδή ένα θαύμα! Και ενδόμυχα ένιωσε τη θεϊκή παρουσία απ' την οποία μόνον προέρχονται τα θαύματα.
καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. (Λουκ. 17, 16)
έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης.
Ο Ιησούς μόλις είχε θεραπεύσει δέκα λεπρούς και ένας μονάχα γύρισε να τον ευχαριστήσει. Η χαρά της ίασης θόλωσε το μυαλό των υπολοίπων και λησμόνησαν το θεραπευτή τους. Αυτός που γύρισε, όχι απλά είπε «ευχαριστώ» αλλά έκανε κάτι, που ως Σαμαρείτης μας ξαφνιάζει, επειδή οι Σαμαρείτες θεωρούνταν από τους Ιουδαίους όχι μόνο αιρετικοί, αλλά ειδωλολάτρες. Έπεσε με το πρόσωπο κατά γης, στα πόδια του Ιησού. Μία στάση, η οποία στην Καινή Διαθήκη γίνεται μόνον ενώπιον του Θεού! Έτσι ευχαρίστησε τον Κύριο, κάποιος αλλόθρησκος. Ένιωσε τόση μεγάλη ευγνωμοσύνη διότι δεν του δόθηκε κάτι υλικό όπως φαγητό, ή χρήματα αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Του δόθηκε θεραπεία από μία ανίατη ασθένεια. Δηλαδή ένα θαύμα! Και ενδόμυχα ένιωσε τη θεϊκή παρουσία απ' την οποία μόνον προέρχονται τα θαύματα.
Ο Κύριος, σαν καλός σπορέας, έσπειρε τη θεία χάρη Του και ενώ στους εννέα άγγιξε μονάχα το σώμα τους δίχως να φέρει καρπό, στον έναν τον ειδωλολάτρη, βρήκε γόνιμο έδαφος και βλάστησε στην καρδιά του το άνθος της πίστεως. Ο Σαμαρείτης με τη στάση του, απέδωσε στον Κύριο, την τιμή που του πρέπει, ως Θεός. Δίχως να το ξέρει από προφητείες, δίχως να του το πει κανείς. Και αν για κάποιους ίσως να φαίνεται μια απλή χειρονομία δουλοπρέπειας, για τον Σαμαρείτη ήταν μια αντιπροσφορά που δύσκολα την κάνουμε σήμερα: προσέφερε ταπεινότητα και πίστη! Ας το θυμόμαστε όταν μας πάνε καλά τα πράγματα, που ούτε ένα «δόξα τῷ Θεῷ» δεν λέμε, ή όταν κάνουμε δεήσεις και γονυκλισίες στην Εκκλησία για το θεαθήναι. Λες και ο Ιησούς δεν μας βλέπει ή δεν γνωρίζει...
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
