Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
...καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. (Μαρκ. 9, 18)
...και είπα στους μαθητές σου να διώξουν αυτό το πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσαν.
Κάποιος από το πλήθος έφερε το παιδί του που είχε καταληφθεί από πονηρό πνεύμα στον Κύριο να το θεραπεύσει γιατί προηγουμένως το πήγε πρώτα στους μαθητές Του οι οποίοι δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα. Αυτονόητη η ερώτηση: Γιατί δεν το έφερνε κατ' ευθείαν στον Κύριο αλλά το πήγε πρώτα στους μαθητές; Ο Ιησούς δεν είχε φήμη ούτε κατακριτή, ούτε ήταν ακριβοθώρητος, συνεπώς τι φοβήθηκε; Ο φόβος προέρχονταν από την αδύναμη πίστη. Ξέροντας ο πατέρας του δαιμονισμένου ότι η αμαρτία είναι η πηγή του προβλήματος, δεν είχε τα κότσια να ομολογήσει την αδύναμη πίστη του και προτίμησε να ακολουθήσει μια πλάγια οδό για να ιαθεί το παιδί του. Ο Ιησούς όμως γνωρίζοντας το τι έχουμε στο νου και στην καρδιά μας, δεν επέτρεψε να ευοδωθεί αυτή η τακτική που κρύβει και λίγη πονηριά. Έτσι του έδωσε την ευκαιρία να παραμερίσει τον εγωισμό του και μετανιωμένος να Του ζητήσει ευθέως, ενίσχυση της πίστης του (στχ. 9, 24). Κάτι που το κάνει συνεχώς σε εμάς, που ενώ με ευκολία του ζητάμε πολλά, δυστυχώς δυσκόλως ομολογούμε την απιστία μας...
Όμως, και για έναν ακόμη λόγο, ο Κύριος δεν επέτρεψε τους μαθητές να διώξουν το πονηρό πνεύμα. Οι μαθητές, παρά το ζήλο και την πίστη που είχαν, ήταν ακόμη υπό δοκιμή για το αν θα συνέχιζαν το έργο του Ιησού. Όπως είδαμε στην περικοπή της περασμένης Κυριακής (εδώ), στην προφητεία Του για την εγκαθύδριση της Εκκλησίας, δεν τους υπέδειξε ονοματικά ότι θα παρίστατο εκεί. Έκαναν θαύματα κάποιες φορές, αλλά μόνο και μόνο γιατί το επέτρεπε ο Ιησούς. Με το να φανεί η αδυναμία τους, ήταν ένας τρόπος να ενισχυθεί η ταπεινοφροσύνη και ο πνευματικός τους αγώνας. Ήταν μία υπενθύμιση ότι εξαρτώνταν άμεσα από Εκείνον. Κάτι που δεν συνέβαινε μόνο τότε στους μαθητές, αλλά και στους αγίους της Εκκλησίας. Να θυμόμαστε ότι τα θαύματα τα κάνει ο Κύριος κατά το θέλημά του, διά των αγίων του, προϋποθέτοντας ασφαλώς την πίστη και την ταπεινότητα, βάσει όσων βλέπει στις καρδιές μας. Έτσι οι μαθητές, παρά την αδυναμία τους να κάνουν το θαύμα, δεν αναφέρεται να διαμαρτυρήθηκαν ούτε και να αποθάρρυναν τον πατέρα να προστρέξει στον Ιησού. Αυτή τη στάση ας την έχουμε υπ' όψιν μας, ειδικά αυτήν την περίοδο της νηστείας και της πνευματικής προπαρασκευής και μη λησμονούμε ότι ο Χριστός ξέρει πότε κάτι είναι καλό για εμάς για να το επιτρέψει και πότε όχι.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
...καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. (Μαρκ. 9, 18)
...και είπα στους μαθητές σου να διώξουν αυτό το πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσαν.
Κάποιος από το πλήθος έφερε το παιδί του που είχε καταληφθεί από πονηρό πνεύμα στον Κύριο να το θεραπεύσει γιατί προηγουμένως το πήγε πρώτα στους μαθητές Του οι οποίοι δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα. Αυτονόητη η ερώτηση: Γιατί δεν το έφερνε κατ' ευθείαν στον Κύριο αλλά το πήγε πρώτα στους μαθητές; Ο Ιησούς δεν είχε φήμη ούτε κατακριτή, ούτε ήταν ακριβοθώρητος, συνεπώς τι φοβήθηκε; Ο φόβος προέρχονταν από την αδύναμη πίστη. Ξέροντας ο πατέρας του δαιμονισμένου ότι η αμαρτία είναι η πηγή του προβλήματος, δεν είχε τα κότσια να ομολογήσει την αδύναμη πίστη του και προτίμησε να ακολουθήσει μια πλάγια οδό για να ιαθεί το παιδί του. Ο Ιησούς όμως γνωρίζοντας το τι έχουμε στο νου και στην καρδιά μας, δεν επέτρεψε να ευοδωθεί αυτή η τακτική που κρύβει και λίγη πονηριά. Έτσι του έδωσε την ευκαιρία να παραμερίσει τον εγωισμό του και μετανιωμένος να Του ζητήσει ευθέως, ενίσχυση της πίστης του (στχ. 9, 24). Κάτι που το κάνει συνεχώς σε εμάς, που ενώ με ευκολία του ζητάμε πολλά, δυστυχώς δυσκόλως ομολογούμε την απιστία μας...
Όμως, και για έναν ακόμη λόγο, ο Κύριος δεν επέτρεψε τους μαθητές να διώξουν το πονηρό πνεύμα. Οι μαθητές, παρά το ζήλο και την πίστη που είχαν, ήταν ακόμη υπό δοκιμή για το αν θα συνέχιζαν το έργο του Ιησού. Όπως είδαμε στην περικοπή της περασμένης Κυριακής (εδώ), στην προφητεία Του για την εγκαθύδριση της Εκκλησίας, δεν τους υπέδειξε ονοματικά ότι θα παρίστατο εκεί. Έκαναν θαύματα κάποιες φορές, αλλά μόνο και μόνο γιατί το επέτρεπε ο Ιησούς. Με το να φανεί η αδυναμία τους, ήταν ένας τρόπος να ενισχυθεί η ταπεινοφροσύνη και ο πνευματικός τους αγώνας. Ήταν μία υπενθύμιση ότι εξαρτώνταν άμεσα από Εκείνον. Κάτι που δεν συνέβαινε μόνο τότε στους μαθητές, αλλά και στους αγίους της Εκκλησίας. Να θυμόμαστε ότι τα θαύματα τα κάνει ο Κύριος κατά το θέλημά του, διά των αγίων του, προϋποθέτοντας ασφαλώς την πίστη και την ταπεινότητα, βάσει όσων βλέπει στις καρδιές μας. Έτσι οι μαθητές, παρά την αδυναμία τους να κάνουν το θαύμα, δεν αναφέρεται να διαμαρτυρήθηκαν ούτε και να αποθάρρυναν τον πατέρα να προστρέξει στον Ιησού. Αυτή τη στάση ας την έχουμε υπ' όψιν μας, ειδικά αυτήν την περίοδο της νηστείας και της πνευματικής προπαρασκευής και μη λησμονούμε ότι ο Χριστός ξέρει πότε κάτι είναι καλό για εμάς για να το επιτρέψει και πότε όχι.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
