Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. (Μαρκ. 9,24)
Αμέσως τότε φώναξε δυνατά ο πατέρας του παιδιού και είπε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή».
Ο Ιησούς ρώτησε τον πατέρα του δαιμονισμένου νέου, αν πιστεύει. Κάτι που συχνά ρωτά πριν κάνει κάποιο θαύμα. Μια σημαντική προϋπόθεση για να δώσει τη θεία Του χάρη. Δίχως την πίστη, βρισκόμαστε μακριά από το Ζωοδότη Τριαδικό Θεό και συνεπώς μακριά από την όποια υπερφυσική Του παρέμβαση προς όφελός μας. «Πιστεύω» είπε ο δυστυχής πατέρας. Και όχι μόνο με τα λόγια. Εύκολα θα το έλεγε ο καθένας αν βρίσκονταν σε ανάγκη. Το είπε με δάκρυα μετανοίας. Ένιωσε ότι μπροστά του δεν είχε τον οποιοδήποτε άνθρωπο αλλά κάποιον προφήτη, κάποιον άγιο, κάποιον που ήταν απεσταλμένος από το Θεό. Και το «αν πίστευε», τον ρωτούσε εμμέσως ο ίδιος ο Θεός. Και ευθύς αμέσως, ζήτησε βοήθεια για την αδύνατη πίστη του! Θα περίμενε κανείς να πει, «πιστεύω οπότε κάνε καλά το παιδί μου». Κι όμως δεν το είπε. Μετανοήσας αντιλήφθηκε ότι η αδύναμη πίστη του ήταν η αιτία για το δαιμονισμό του παιδιού του, και ζήτησε βοήθεια ώστε να εξαληφθεί η ρίζα του κακού. Διά της πίστης φωτίστηκε ο νους του και κατάλαβε τι πραγματικά έπρεπε να ζητήσει. Ενδυνάμωση της πίστης. Δίχως αυτήν, είμαστε ευάλωτοι στην αμαρτία και τα κακά που επιφέρει.
Αυτό μας θυμίζει η Εκκλησία, ενώ διανύουμε τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να δυναμώσουμε την πίστη μας, να προσευχόμαστε για αυτό, και όχι να ζητάμε οτιδήποτε από τον Κύριο, άνευ ειλικρινούς μετανοίας και στερεάς πίστης.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
