Τῷ τὴν ἄβατον, κυμαινομένην θάλασσαν, θείῳ αὐτοῦ προστάγματι, ἀναξηράναντι, καὶ πεζεῦσαι δι' αὐτῆς, τὸν Ἰσραηλίτην λαὸν καθοδηγήσαντι, Κυρίῳ ᾄσωμεν· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται.
Στον Κύριο που με το θείο του πρόσταγμα έκανε την αδιάβατη και ταρασσόμενη από τα κύματα (Ερυθρά) θάλασσα, ξηρά και καθοδήγησε τον Ισραηλίτικο λαό να διελεύσει δι' αυτής πεζός ας απευθύνουμε ύμνους διότι με αυτό το ένδοξο θαύμα δοξάστηκε.
Στον Κύριο που με το θείο του πρόσταγμα έκανε την αδιάβατη και ταρασσόμενη από τα κύματα (Ερυθρά) θάλασσα, ξηρά και καθοδήγησε τον Ισραηλίτικο λαό να διελεύσει δι' αυτής πεζός ας απευθύνουμε ύμνους διότι με αυτό το ένδοξο θαύμα δοξάστηκε.
Ο ιερός υμνογράφος μας αναφέρει ένα γεγονός από την Παλ. Διαθήκη που προτυπώνει το πέρασμα του εκπεσόντος ανθρώπου από την αμαρτία, στην σωτηρία. Κάτι που πολλές φορές συναντάται στην εκκλησιαστική υμνογραφία. Η διέλευση της Ερυθράς θάλασσας από τους, διωκόμενους από τον Φαραώ, Ισραηλίτες. Όλα τα θαύματα γίνονται επειδή το θέλει ο Θεός και εν προκειμένῳ ο Κύριος άνοιξε τη θάλασσα διά του Μωυσή. Μία θάλασσα φουρτουνιασμένη όπου ήταν αδύνατον οι Ισραηλίτες από μόνοι τους να περάσουν. Ανάμεσα σε αυτήν και στις ορδές του Φαραώ που τους κατεδίωκε, εγκλωβίστηκαν και ήταν καταδικασμένοι στον αφανισμό. Όπως ακριβώς ο άνθρωπος που είναι δέσμιος της αμαρτίας. Αδύναμος και εξασθενημένος δεν μπορούσε να βρει διέξοδο και τρόπο να αποφύγει την απώλεια και το θάνατο. Μόνο ο Θεός θα μπορούσε να τον βγάλει από το τέλμα, και όπως στην περίπτωση των Ισραηλιτών, ο Κύριος ήρθε και σήκωσε στο σταυρό το βάρος της αμαρτίας ανοίγοντας και πάλι το δρόμο της μόνιμης πλέον σωτηρίας. Και βέβαια δεν παραλείπει ο ι. υμνογράφος να μας παρακινήσει να Τον υμνήσουμε, όπως έκαναν οι Ισραηλίτες μετά τη διέλευση της Ερυθράς θάλασσας (Εξ. 15, 1). Διότι τον δοξάζουμε για το θαυμαστό και ένδοξο τρόπο που μας πρόσφερε τη σωτηρία.
