Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ (Τιτ. 3, 10)
Aιρετικόν άνθρωπο, ύστερα από μία πρώτη και δεύτερη νουθεσία, άφησέ τον
Μια ενδιαφέρουσα προτροπή, την οποία «λησμόνησαν» στο μεσαίωνα οι ρωμαιοκαθολικοί και έριχναν στην πυρά οποιοδήποτε θεωρούσαν αιρετικό, δίνει ο απ. Παύλος, για την αντιμετώπιση κάποιου εχθρού της Εκκλησίας. Δεν αναφέρεται στην αιρετική διδασκαλία, αυτή είναι καταδικαστέα, αλλά σε αυτόν που την έχει ενστερνιστεί και προφανώς τη διαδίδει. Συμβουλές και παραινέσεις (νουθεσία) αλλά μέχρι ενός ορίου, μικρού μάλιστα. Μια ή δύο φορές το πολύ. Γιατί τόσο λίγο όμως; Δεν ενδιαφέρει την Εκκλησία να καταλάβει κάποιος την αλήθεια και να στραφεί σ' εκείνη αφήνοντας την πλάνη του; Μήπως κάποιοι χρειάζονται περισσότερες προσπάθειες απ' όσες προτρέπει ο Παύλος και έτσι χάνονται; Πριν κρίνουμε τον Παύλο για αυτήν του την παραίνεση, ας δούμε λίγο τον αιρετικό. Είτε προέρχεται από την Εκκλησία, είτε από τους εθνικούς. Αν ήταν μέλος της Εκκλησίας, τότε ή δεν κατάλαβε τη διδασκαλία της ή βρήκε ανάπαυση σε μια αλλοίωση της που τον βόλευε. Σε περίπτωση που ήταν εθνικός προφανώς δεν την γνώριζε. Και στις δύο περιπτώσεις, όταν ακούσει την αλήθεια και δεν τη δεχτεί, όταν την ξανακούσει και πάλι την απορρίπτει, τότε δεν πρέπει να επιμένουμε. Η επιμονή μας και ο υπερβάλλων ζήλος, δυστυχώς τις περισσότερες φορές, θα φέρει ανάλογη αντίδραση. Επιπλέον η επιμονή καταντά εμμονή, κάτι που κρύβει εντός της ατιθάσευτο εγωισμό! Συνεπώς, αν εμμένουμε σε κάποιον αμετανόητο, τότε κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Ας δούμε εξάλλου το παράδειγμα του Ιησού. Ποτέ δεν επέμεινε σε κανέναν. Τον έδιωξαν φερ' ειπείν οι Γεργεσηνοί (Μαρκ. 5, 17-18) και χωρίς αντιρρήσεις έφυγε. Όπως είπε στην παραβολή του σπορέως, αλλού ο σπόρος θα ευδοκιμήσει και αλλού θα τον καταπνίξουν τα ζιζάνια ή θα τον φάνε τα πουλιά. Εν προκριμένῳ, αν δεν πείσουμε κάποιον αιρετικό για την πλάνη του, δεν χρειάζεται αυτό να μας γίνει έμμονη ιδέα, αλλά αφορμή για να καλυτερεύσουμε εαυτόν ώστε να τα καταφέρουμε σε κάποιον άλλο. Αν ο αιρετικός αντιληφθεί το λάθος του κάποια στιγμή, η Εκκλησία πάντα θα έχει γι' αυτόν μια θέση για να τον υποδεχτεί. Ή μία ή δύο προτροπές αρκούν σε κάποιον δεκτικό να καταλάβει το λάθος του. Και εμείς δεν σπαταλάμε έτσι πολύτιμο χρόνο σε περιπτώσεις στενοκεφαλιάς που δεν βγάζουν πουθενά. Και μη λησμονούμε, ότι ο καθένας έχει την ελευθερία από το Θεό για την κάθε επιλογή του.
