Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδία, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός. (Β' Κορ. 9, 7)
Ο καθένας ας δώσει ό,τι του λέει η καρδιά του χωρίς να στενοχωριέται ή να εξαναγκάζεται, γιατί ο Θεός αγαπάει αυτόν που δίνει με ευχαρίστηση.
Το να δίνουμε στην ελεημοσύνη, δεν έχει τόση σημασία παρά το πως το δίνουμε, μας τονίζει ο απ. Παύλος. Αν είναι να δώσουμε (είτε πολλά, είτε λίγα) και το κάνουμε με δυσαρέσκεια, ας μην το πράξουμε. Εφόσον θεωρούμε ότι η ελεημοσύνη θα μας στερήσει το υστέρημα ή το περίσσευμα, δεν είμαστε έτοιμοι για να την επιτελέσουμε. Ας την πράξουμε όταν όντως αυτή μας γεμίζει με ευχαρίστηση. Διότι η δυσαρέσκεια ουσιαστικά την ακυρώνει ως θεάρεστη πράξη και την υποβιβάζει στο επίπεδο της αγγαρείας και της υποχρέωσης... Επίσης, να μην δίδουμε και λόγῳ εξαναγκασμού, κυρίως από αυτούς που διενεργούν τον έρανο. Η ηθική πίεση που ασκούν ενίοτε, μπορεί μεν να έχει εκείνη τη στιγμή κάποιο αποτέλεσμα, ωστόσο μακροπρόθεσμα καλλιεργεί για την ελεημοσύνη, την απροθυμία έως και την αντιπάθεια! Δεν είναι υποχρεωτική, και δεν γίνεται ούτε για να αποδεικνύουμε ότι έτσι είμαστε καλοί χριστιανοί, ούτε για να κάνουμε επίδειξη ώστε να αποσπάσουμε τον θαυμασμό και την εκτίμηση στην ενορία. Ο Θεός εν προκειμένῳ, θυμίζοντας μας ο Παύλος περίπου το Παροιμιών 22, 8α, αγαπά τον «ἱλαρόν δότην». Δηλαδή αυτόν που δίδει γιατί αυτό τον γεμίζει χαρά. Αυτόν που ευχαριστιέται να βοηθάει, ασχέτως αν αυτό παραμένει κρυφό. Αυτόν που δεν νοιάζεται για το πόσα θα «χάσει», αλλά ενδιαφέρεται για το πόσο θα ευχαριστήσει αυτόν που ανακουφίζει. Η διάθεση λοιπόν είναι που μετράει στην ελεημοσύνη, κάτι πηγάζει από το πόσο καλλιεργούμε πνευματικώς εαυτόν. Διότι η προσφορά, δεν είναι κάτι που επιβάλλεται. Είναι δείγμα της αγάπης μας προς τον Κύριο, ο οποίος προσέφερε το αίμα του για τη σωτηρία μας.
