Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ᾿ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ᾿ ἑαυτοῦ (Εβρ. 6, 13)
Όταν ο Θεός έδωσε την υπόσχεσή του στον Αβραάμ, επειδή δεν υπήρχε ανώτερος για να ορκιστεί, ορκίστηκε στον εαυτό του
Ο απ. Παύλος υπενθυμίζει στους Εβραίους την εκπλήρωση των υποσχέσεων που είχε δώσει στον Αβραάμ ο Θεός, για να τους αποδείξει ότι σε Εκείνον μπορούν (και μπορούμε όλοι) να έχουν στέρεη την ελπίδα τους. Ο Θεός, ορκίστηκε στον εαυτό του, επειδή δεν υπήρχε ανώτερος να ορκιστεί (Γεν. 22, 16). Ο όρκος σε κάποιον ανώτερο, σημαίνει ένα είδος εγγύησης, ώστε αν δεν εκπληρωθεί ο όρκος σκοπίμως, τότε ο ανώτερος στο όνομα του οποίου έγινε ο όρκος, να αποδώσει την ανάλογη τιμωρία. Αυτό συμβαίνει όμως μεταξύ ανθρώπων. Ο Θεός, εφόσον δεν υπάρχει ανώτερός του, δηλαδή ισχυρότερος, γιατί να ορκιστεί; Γιατί να «υιοθετήσει» πρακτικές που απορρέουν από τον άνθρωπο ένεκα της πτώσης του από τον παράδεισο; Κατ' αρχάς, όταν ο Θεός «ορκίζεται» ουσιαστικώς μας πληροφορεί για αυτό που θέλει και αυτό που θα γίνει. Το θέλημά του, συνάδει με την πραγματοποίησή του. Εν αντιθέσει με τον άνθρωπο που όταν ορκίζεται, ή όσο και να ορκίζεται, η βεβαιότητά του είναι αμφισβητήσιμη. (Το «άλλα τάζω και άλλα κάνω» και «είπα-ξείπα», δεν υφίσταται για το Θεό). Ο Θεός δεν δεσμεύεται όμως όπως ο άνθρωπος, διότι το θέλημά του είναι αμετάβλητο και ατροποποίητο. Χρησιμοποιεί μεταπτωτικές πρακτικές για να μπορέσει ο άνθρωπος να αντιληφθεί τη σοβαρότητα των όσων ο Θεός του λέει και του υπόσχεται. Επίσης, με το να ορκίζεται στον εαυτό του ο Θεός, δηλώνει πως δεν υπάρχει άλλος θεός πλην αυτού. Εμείς οι άνθρωποι λοιπόν, εξαιτίας της απομάκρυνσής μας από το Θεό, κατανοούμε καλύτερα το θέλημά του όταν Εκείνος μας το εγγυάται υπό τη μορφή του όρκου.
