Ακούμε σήμερα το εξής ιδιόμελο σε ήχο πλ. δ' στα απόστιχα Τριωδίου:
Δευτέραν Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν, εὑρὼν ὁ δράκων, διὰ ῥημάτων, ἔσπευδε κολακείας, ὑποσκελίσαι τὸν Ἰωσήφ, ἀλλ' αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα, ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν, καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος, πρὸ τῆς παρακοῆς· αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς.
Ο δράκος (ο διάβολος) αφού βρήκε δεύτερη Εύα την Αιγύπτια, έσπευσε με κολακίες να παρασύρει τον Ιωσήφ, αλλά αυτός αφού έριξε τον χιτώνα του απέφυγε την αμαρτία και παρότι γυμνός δεν ντρεπόταν, όπως (δεν ντρεπόταν) ο πρωτόπλαστος προ της παρακοής. Διά των ικεσιών του, Χριστέ ελέησέ μας.
Ο ιερός υμνογράφος παραλληλίζει την Εύα με την Αιγύπτια γυναίκα του άρχοντα Πετεφρή, η οποία όμορφη και φιλήδονη, δεν είχε κανένα ενδοιασμό στο να απατά τον άντρα της, με όποιο όμορφο δούλο της έκανε κέφι. Ο διάβολος, όπως σκοτείνιασε το νου της Εύας αυξάνοντας τον εγωισμό της, να εναντιωθεί στο Θεό, εδώ άναψε τον σαρκικό πόθο της αρχόντισσας για τον όμορφο δούλο, τον Ιωσήφ. Του όρμησε, τον αγκάλιασε και εκείνος για να της ξεφύγει, έβγαλε το ρούχο του και έφυγε γυμνός. Προτίμησε τη σωματική γύμνια, από τη γύμνια της ψυχής! Πριν την αμαρτία τους δεν ντρέπονταν οι πρωτόπλαστοι για το ότι ήταν γυμνοί. Φορούσαν την αρετή στην ψυχή τους, την οποία απέβαλλαν με την παρακοή. Αντίθετα ο Ιωσήφ, με το να αποφύγει το ερωτικό κάλεσμα της Αιγύπτιας στην απιστία της, έντυσε την ψυχή του με αρετή και έδειξε εμπράκτως την πίστη του στο Θεό. Σε ένα κόσμο που είναι παραδομένος στην ακόρεστη σαρκική απόλαυση, άνευ ουδεμίας ηθικής, ο Ιωσήφ, εύκολα θα θεωρηθεί από τους κοσμικούς ως ανόητος που δεν εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία. Για το Θεό όμως, γίνεται άξιος της αγάπης Του, και για την Εκκλησία ένα πρότυπο προς μίμηση ειδικά για τους νέους. Είναι ένα διαχρονικό σύμβολο της αγνότητας και της εγκράτειας.
