οἱ δὲ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμὸν καὶ παγίδα καὶ ἐπιθυμίας πολλὰς ἀνοήτους καὶ βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν. (Α' Τιμοθ. 6,9)
(εκείνοι που θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό και σε παγίδα και σε πολλές επιθυμίες που είναι ανόητες και βλαβερές, οι οποίες βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και τον όλεθρο)
(εκείνοι που θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό και σε παγίδα και σε πολλές επιθυμίες που είναι ανόητες και βλαβερές, οι οποίες βυθίζουν τους ανθρώπους στην καταστροφή και τον όλεθρο)
Η φράση του απ. Παύλου είναι σαφής. Όποιος επιθυμεί τον πλούτο πέφτει σε καταστροφικές παγίδες. Όσο πονηρός και να είναι, το πάθος της πλεονεξίας και της φιλαργυρίας καταφέρνουν να τυφλώνουν όσους δεν μπορούν να τα τιθασεύσουν. Αυτό όμως δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό από τον κόσμο, ο οποίος βλέπει την υλική ευμάρεια και την ταυτίζει με την ευτυχία και την ευδαιμονία. Στις διεφθαρμένες κοινωνίες, το τρίπτυχο της ευδαιμονίας είναι το «ἀναπαύου, φάγε, πίε (Λουκ. 12,19)»!
Κανείς δεν βλέπει την καταστροφή του πλούσιου παρά μόνο όταν αυτή συντελεστεί. Ο υλισμός και η «θεοποίηση» του πλούτου, δεν αφήνουν να φανούν οι παγίδες της καλπάζουσας πλεονεξίας. Από τη στιγμή που η ανθρώπινη ζωή γίνεται υποδεέστερη της ύλης, η ευτυχία που απορρέει από την απόκτησή της είναι εντελώς επιφανειακή. Ανικανοποίητος ο άνθρωπος ζει μέσα στην εσωτερική αγωνία και η προσωπική ανασφάλεια. Η μεγαλύτερη παγίδα που πέφτει, είναι η αμέλεια της ψυχής του. Κάτι που οδηγεί στην αποξένωση από την φύση του. Και αυτό είναι η καταστροφή του. Χωρίς να λαμβάνει αγάπη από τους γύρω του, παρά μόνο ζήλια και απέχθεια...
