ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; (Λουκ. 10, 29)
Εκείνος όμως, θέλοντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, είπε στον Ιησού: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;»
Ο Ιησούς του είπε για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, πρέπει να αγαπήσει το Θεό με όλο το είναι του, και το πλησίον του σαν τον εαυτό του. Και ρωτά ο νομοδιδάσκαλος, ποιός είναι «το πλησίον μου». Γι’ αυτόν αυτή η έννοια του «πλησίου» έχει την πιο στενή και περιορισμένη ερμηνεία. Μέσα από το εγώ και τον ατομικισμό του, βλέπει σαν πλησίον μόνο τους δικούς του ανθρώπους.
Αυτό το εγώ και αυτός ο ατομικισμός επικρατεί δυστυχώς και σήμερα. Ο εγωισμός και ο ατομισμός μας αποξενώνουν από τους γύρω μας και μας κάνουν αδιάφορους μπροστά στην όποια δυσκολία έχει ο διπλανός μας. Προσπαθούμε να αποφύγουμε να βοηθήσουμε ακόμα και φίλους μας. Η αγάπη προς τους άλλους έχει πολλές φορές τη μορφή της ανταπόδοσης και της ανταμοιβής. Ο αλτρουϊσμός και η ανιδιοτέλεια φυλλοροούν μπροστά στο συμφέρον.
Το «πλησίον», με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, παίρνει από τον Κύριο μας, την περιεκτική και ορθή του έννοια: Είναι ο συνάνθρωπός μας, είναι το «εσύ» του άλλου. Που μέσα από αυτό το «εσύ» υπάρχει το «εγώ». Που ανάμεσα τους υπάρχει η αγάπη. Αυτό το «πλησίον» κάνει τον άνθρωπο από άτομο, πρόσωπο. Και η βοήθεια στο συνάνθρωπο είναι προσφορά αγάπης. Η μόνη ανταμοιβή αυτής της αγάπης είναι η κληρονομιά της ουράνιας βασιλείας.
