«ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ»

Τελευταία εβδομάδα της καραντίνας, ο καιρός καλός, και δεν κρατιόμαστε από το να βγούμε και να ξεχυθούμε στους δρόμους σαν ορμητικός χείμαρρος αλαλάζοντας και βοώντας αλληλούια! Βέβαια όχι ακριβώς έτσι, αλλά όπως και να 'χει, το μάντρωμα τέλος. Μέχρι το φθινόπωρο πάλι που πιάνουν οι εποχικές γρίπες... Έως την πολυπόθητη Δευτέρα, η καραντίνα συνεχίζεται. Οπότε για να περάσει ευχάριστα η ώρα, να ένα εύθυμο διηγηματάκι από το POMANΤΣΟ Νο 890 (22/3/1960). Έχει τίτλο «Το ημερολόγιο μιας γυναίκας» και αξίζει να διαβαστεί μιας και διαθέτει και σασπένς και χιούμορ! Αναφέρεται ουσιαστικά σε όλες τις γυναίκες. Γιατί σαν την ηρωίδα δυστυχώς σκέφτονται και συμπεριφέρονται άπασες. Είναι γραμμένο σε στυλ ημερολογίου και προσωπικά θα του έβαζα τίτλο «καλά να πάθει!».

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (26/4/2020) ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ᾿ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός· (Πραξ. 5, 13)

Από τους άλλους κανείς δεν τολμούσε να προσκολληθεί σ’ αυτούς (τους Αποστόλους), όμως ο λαός τούς είχε σε μεγάλη υπόληψη. 

Οι Απόστολοι στον προηγούμενο στίχο (12) έκαναν θαύματα και ο λαός τους είχε σε μεγάλη υπόληψη. Όχι όμως όλοι. Υπήρχαν και εκείνοι που δεν είχαν πιστέψει στον Κύριο και άρχισαν να φοβούνται. Ήταν όσοι πρωτοστατούσαν, με προτροπή των αρχιερέων, εναντίον του Ιησού. Ήταν όσοι φώναζαν να σταυρωθεί ένας αθώος και να ελευθερωθεί ένας εγκληματίας. Τώρα όμως το κλίμα αντεστράφηκε. Όλοι όσοι αρνήθηκαν να βοηθήσουν τον Κύριο, παρότι τον είχαν δει  να κάνει θαύματα, τώρα ξεθάρρυναν βλέποντας πάλι θαύματα και άρχιζαν να εξυμνούν τους μαθητές. Οι οποίοι ουδέποτε  επεδίωξαν ευφημισμούς και δόξες, ίσα ίσα τα απέφευγαν. Όσοι λοιπόν τώρα ήταν φοβισμένοι, και αμήχανοι μπροστά σε αυτήν την απροσδόκητη εξέλιξη, δεν στράφηκαν προς τους μαθητές. Δεν αμφέβαλαν μήπως είχαν σφάλει και βρίσκονταν σε πλάνη. Δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τους αρχιερείς. Δεν είχαν έστω την πρόθεση να μετανοήσουν. Έμεναν μόνοι, εγκλωβισμένοι στον φόβο μιας ενδεχόμενης τιμωρίας από τους οπαδούς των μαθητών. Πόσο δύσκολο είναι ενώ βλέπεις την αλήθεια, να την αντιληφθείς... Ενώ το φως αρχίζει να ξεπροβάλλει, να μένεις στη «σιγουριά» του φόβου και της μοναξιάς. Αυτό που ένιωθαν, το νιώθουν πάντοτε όσοι αντιστρατεύονται το Χριστό και την Εκκλησία. Και εκουσίως δεν βρίσκουν ψυχική ανακούφιση και τη γαλήνη...

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ»

Το Πάσχα μόλις πέρασε, η καραντίνα του κορωνοϊού συνεχίζεται. Όσοι ψάχνετε διέξοδο στο διάβασμα, μιας και η τηλεόραση από το πολύ μπλα μπλα για τον κορωνοϊό (δεν αντιλαμβάνονται ότι η προπαγάνδα κατάντησε κουραστική) κατάντησε βαρετή, υπάρχει και το διάβασμα. Το παρακάτω διήγημα από το ΡΟΜΑΝΤΣΟ Νο 1311 (16/4/68) ονόματι « Όταν ανθίσουν οι Πασχαλιές», είναι επίκαιρο μιας και εξελίσσεται στις μέρες της μεγάλης εβδομάδας. Επίσης είναι ελληνικό, διά χειρός Πότη Στρατίκη. Τα περισσότερα διηγήματα στα παλιά περιοδικά ήταν μεταφράσεις από ξένα περιοδικά εξάλλου. Καλή ανάγνωση και καλή υπομονή...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (19/04/2020) ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ακούμε από την αποστολική περικοπή, στη λειτουργία μετά την Ανάσταση (από το ραδιόφωνο μιας και η τηλεόραση αρκείται στο να μεταδίδει μέχρι και την ακολουθία της Αναστάσεως):

ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας. (Πραξ. 1, 5)

ότι, δηλαδή, ενώ ο Ιωάννης βάφτιζε με νερό, εσείς θα βαφτιστείτε σε λίγες μέρες με το Άγιο Πνεύμα.

Αυτά τα λόγια τα λέει ο Κύριος μετά την ανάστασή του, στους μαθητές. Τιμά το βάπτισμα του Ιωάννη του Προδρόμου, αλλά προετοιμάζει τους μαθητές για ένα άλλο βάπτισμα. Ένα βάπτισμα  ανώτερο, μιας και αυτό του Ιωάννου δεν παρείχε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Το μεν του Ιωάννου βασικό στοιχείο ήταν το νερό, όπου συμβόλιζε την καθαρότητα από την αμαρτία, που έπρεπε να είχαν οι άνθρωποι που μετανοούσαν για να υποδεχτούν τον Μεσσία. Σε αυτό που υπόσχεται ο Κύριος, βασικό στοιχείο είναι το Άγιο Πνεύμα. Τι παρέχει το εν Αγίῳ Πνεύματι βάπτισμα; Πρωτίστως, ένταξη στο σώμα της Εκκλησίας, που είναι σώμα Χριστού. Έπειτα, θεία χάρη η οποία καθαρίζει και αγιάζει όλο τον άνθρωπο. Τον ανακαινεί και τον καθιστά ικανό να βιώσει μέσω της θείας ευχαριστίας, την εν Χριστῷ σωτηρία. Για να επενεργήσει όμως η θεία χάρις πρέπει να υπάρχουν και να καλλιεργούνται τόσο η πίστη, όσο και η μετάνοια. Το βάπτισμα δεν είναι άλλοθι για να μην υπάρξει προσωπικός αγώνας. Αντιθέτως ενισχύει αυτόν τον αγώνα και οδηγεί σε έναν τρόπο ζωής που μας φέρνει πιο κοντά στο Θεό. 

Άλλα σχόλια για αυτήν την περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.

* * * * * *

Το blog της Αποκαλύψεως του 999 εύχεται στους αναγνώστες του και σε όλο τον κόσμο, Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Ο ανεστημένος Ιησούς Χριστός να δώσει δύναμη στους πιστεύοντας διότι ζούμε ημέρες που δοκιμάζεται η πίστη, και κάτω από την ομπρέλα του φόβου και της «επιστήμης» εύκολα κάποιοι πειθόμενοι στις ύποπτες υποδείξεις του κράτους απαρνούνται το Χριστό ως φορέα και μεταδότη ιών! Φευ...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (ΜΕΓ. ΣΑΒΒΑΤΟ ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ)

Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) το εξής απολυτίκιο σε ήχο β':

Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ, εἱλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο.

(Ο ευγενής Ιωσήφ, αφού κατέβασε από το σταυρό το άχραντο σώμα σου, το περιτύλιξε σε καθαρό σεντόνι, ραντίζοντάς το με αρώματα και το ενταφίασε σε μνήμα καινό (καινούργιο).

Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία (ή Αριμαθεία) ήταν βουλευτής και μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου. Όπως και ο Νικόδημος, έτσι κι αυτός πίστεψε στον Ιησού, αλλά δεν το ομολογούσε δημόσια. Έκανε όμως κάτι παράτολμο. Εμφανίστηκε στον Πιλάτο και ζήτησε άδεια να ενταφιάσει το σώμα του Κυρίου, αφού διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Αδιαφόρησε για το αν με αυτήν του κίνηση θα τον κατηγορούσαν ως οπαδό του Ιησού και θα είχε προβλήματα. Δεν λογάριασε μια πιθανή αρνητική στάση του Πιλάτου. Ούτε οι μαθητές δεν είχαν το θάρρος να πράξουν κάτι τέτοιο. Πήρε λοιπόν την άδεια και μαζί με το Νικόδημο τύλιξαν το σώμα σε καθαρό σεντόνι, το άλειψαν με αρώματα και το τύλιξαν με λωρίδες από σινδόνια (Ιω. 19, 40) κατά το έθιμο των εβραίων. Τόλμησε να εκτελέσει το χρέος του σε τραγικές στιγμές φορτισμένες από φονικό φανατισμό και εμπάθεια, δείχνοντας και σε εμάς το δρόμο προς το καθήκον.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ (ΜΕΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ)

Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) το θ' αντίφωνο σε ήχο γ' πριν την δ' περικοπή του ευαγγελίου: 

Ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολήν, καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος· σὺ δὲ Κύριε ἀνάστησόν με, καὶ ἀνταποδώσω αὐτοῖς.

(Μου έδωσαν αντί φαγητού χολή και στη δίψα μου με πότησαν με ξύδι. Εσύ Κύριε (εννοεί τον Πατέρα) ανάστησέ με (εκ του τάφου) και θα ανταποδώσω σε αυτούς (ανάλογα με τις πράξεις τους).

Ο ιερός υμνογράφος δεν βάζει μόνο στο στόμα του Ιησού το παράπονο του για τη συμπεριφορά των ρωμαίων στρατιωτών ενόσω ήταν ζωντανός επάνω στο σταυρό. Κάνει επίσης αναφορά σε μία δύσκολη στην κατανόησή της, δογματική αλήθεια σχετική με τις δύο φύσεις του Κυρίου, την λεγόμενη κένωση. Λέει, στο τροπάριο, προς τον Πατέρα ο Ιησούς «ανέστησέ με». Δεν ήταν θεός ο Κύριος; Αν ναι, γιατί ζητά να τον αναστήσει ο Πατήρ; Ο Χριστός γενόμενος άνθρωπος, δεν έχασε τις θεϊκές ιδιότητες της φύσης του. Ωστόσο, τις απαρνήθηκε αυτοβούλως και κένωσε τον εαυτό του, δηλαδή τον άδειασε, από τα θεία χαρίσματα και τον ταπείνωσε. Στο θείο πάθος θα μπορούσε να υποφέρει φαινομενικά και επειδή είναι θεός να μην αισθάνεται πόνο. Θα μπορούσε, αλλά δεν το έκανε! Έφτασε, λόγῳ της αγάπης του προς τον άνθρωπο, στην άκρα ταπείνωση. Θα τον αναστήσει ο Πατήρ όχι γιατί δεν μπορεί ο ίδιος να αυτοαναστηθεί, αλλά γιατί η ανάσταση υπέρ του ανθρώπινου γένους, είναι έργο της Αγ. Τριάδας. 

Επιπλέον, ο υμνογράφος κάνει ακόμα μια νύξη περί της κρίσης στη Δευτέρα Παρουσία. Ακούμε να λέει ο εσταυρωμένος Ιησούς, «θα ανταποδώσω σε αυτούς». Δεν λέει, ούτε θα εκδικηθώ, ούτε θα τους κάνω τα ίδια. Το ανταποδώσω, σημαίνει ότι θα τους προσφέρει ανταμοιβή αναλόγως των πράξεών τους, και των διαθέσεών τους που είχαν όταν τις διέπρατταν. Έκαναν καλά πράγματα; Τα έκαναν από καρδιάς ή κατόπιν εξαναγκασμού; Αυτά θα τα λάβει υπ' όψιν του ο Κύριος. Μη λησμονούμε τη συγχώρεση του ληστή που βρίσκονταν πλησίον του. Δεν ήξεραν τι έκαναν οι στρατιώτες μεν, αλλά η διάθεσή τους προφανώς δεν ήταν αγαθή, και πουθενά δεν φαίνεται να είχαν έστω ένα δισταγμό για να δώσουν χολή και ξύδι σε κάποιον που σταυρώθηκε δίχως να έχει κάνει τίποτα το αξιόποινο...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ)

Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) στη γ' ωδή μετά τον ειρμό, το παρακάτω τροπάριο σε ήχο πλάγιο του β':  

Ῥύσιον παντός, τοῦ βροτείου γένους, τὸ οἰκεῖον Ἀγαθέ, τοὺς σοὺς Μαθητὰς ἐπότισας, εὐφροσύνης ποτήριον πλήσας· αὐτὸς γὰρ σεαυτὸν ἱερούργεις· Πίετε βοῶν τὸ Αἷμά μου, καὶ πίστει στερεωθήσεσθε. 

(Λυτρωτικό αγαθέ, κάθε γένους ανθρώπων το δικό σου ποτήριο που γέμισες με ευφροσύνη και πότισες τους μαθητές. Διότι ο ίδιος ιερούργησες τον εαυτό σου βοώντας «πιείτε το αίμα μου και θα στερεωθείτε διά της πίστεώς σας»)

Για την τέλεση αιματηρής θυσίας χρειάζεται θύτης και θύμα. Εν προκειμένῳ θύτης ο ίδιος ο Κύριος ως Θεός, θύμα πάλι ο ίδιος ως άνθρωπος. Πρόσφερε τον εαυτό του, στον εαυτό του, στον Πατέρα και στο Αγ. Πνεύμα ως φορείς της ίδιας θεότητας. Και η Αγία Τριάδα αποδέχτηκε αυτή τη θυσία. Προσέφερε ο Χριστός το αίμα του για τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους και γέμισε με χαρά και ευφροσύνη τον υποδουλωμένο στην αμαρτία άνθρωπο. Εκείνη η θυσία έγινε μία φορά στο σταυρό και ήταν αιματηρή. Στο μυστικό δείπνο ο Κύριος τέλεσε τη θεία Ευχαριστία, η οποία ήταν αναίμακτη. Διαφέρουν στο ότι ενώ η σταυρική θυσία έγινε για τη λύτρωση από τη φθορά του θανάτου και το διάβολο, στη θυσία της θείας Ευχαριστίας γίνονται οικεία τα σωτήρια αποτελέσματα της σταυρικής.

Ως μέγας αρχιερεύς είπε να το πιούμε για να καθαρίσουμε την ψυχή μας και για να δυναμώσουμε στην πίστη μας. Η κοινωνία μας με τον Κύριο δεν γίνεται μόνο νοερά ή ψυχικά. Γίνεται και στο σώμα μας. Λαμβάνουμε λοιπόν σώμα κι αίμα και κρατάμε ζωντανή την ψυχοσωματική μας επαφή με τον Χριστό που μας ενισχύει στο δύσκολο αγώνα για τη σωτηρία. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ (ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ)

Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) στους αίνους το εξής στιχηρό ιδιόμελο σε ήχο πλάγιο του β':

Ἡ βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτίᾳ, εὗρέ σε λιμένα τῆς σωτηρίας, καὶ μύρον σὺν δάκρυσι κενοῦσά σοι ἐβόα· Ἴδε ὁ ἔχων ἐξουσίαν συγχωρεῖν ἁμαρτίας, Ἴδε ὁ τῶν ἁμαρτανόντων τὴν μετάνοιαν φέρων· ἀλλὰ Δέσποτα διάσωσόν με, ἐκ τοῦ κλύδωνος τῆς ἁμαρτίας μου δέομαι, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Αυτή που βυθίστηκε στην αμαρτία, σε βρήκε ασφαλές λιμάνι της σωτηρίας και με δάκρυα μύρο αδειάζουσα στα πόδια σου, φώναξε: Κοίταξε εσύ που έχει εξουσία να συγχωρείς τις αμαρτίες, εσύ που δέχεσαι την μετάνοια των αμαρτωλών ανθρώπων. Αλλά διάσωσέ με Δέσποτα από την τρικυμία της αμαρτίας μου, δέομαι για τη μεγάλη σου ευσπλαχνία.

Βυθισμένη στην αμαρτία η πόρνη, είχε συναίσθηση του παραστρατήματός της. Δεν είχε πωρωθεί η συνείδησή της και δεν είχε υπερισχύει ο εγωισμός της ώστε να μην βλέπει το κατάντημά της. Η είδηση ότι κάποιος προφήτης, κάποιος άνθρωπος του Θεού (μιας και οι άνθρωποι δεν είχαν αντιληφθεί ακόμη ότι ήταν ο Υιός του Θεού), είχε έρθει στην πόλη της, ενίσχυσε την απόφασή της να μετανοήσει. Έτρεξε κοντά του να ζητήσει συγχώρεση, με δάκρυα ταπεινώθηκε μπροστά του και  με ακριβό μύρο του άλειψε τα πόδια. Δεν πήγε για συγχώρεση στους τυπολάτρες αρχιερείς, δεν έβρισκε σε αυτούς αυτό που ποθούσε η ψυχή της. Ο ιερός υμνογράφος μας παρουσιάζει παραστατικά το αίσθημα της μετάνοιας που είχε η κοπέλα και πόσο πολύ ποθούσε τη γαλήνη. Πόσο είχε ταλαιπωρηθεί από την πρόσκαιρη αλλά ψυχοφθόρο ηδονή της πορνείας, πόσο πολύ είχε κλιδωνιστεί και μισοβυθιστεί σαν πλοίο στην φουρτούνα της αμαρτίας! Λιμάνι σωτηρίας ο Κύριος, και ο μόνος που μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Διάσωσέ μας από την τρικυμία της αμαρτίας, ας πούμε κι εμείς μαζί με τη μετανοούσα πόρνη και ας ζητήσουμε το έλεός Του.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ (ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ)

Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) τον ειρμό της Η' ωδής σε ήχο β':

Τῷ δόγματι, τῷ τυραννικῷ, οἱ ὅσιοι τρεῖς Παῖδες μὴ πεισθέντες, ἐν τῇ καμίνῳ βληθέντες, Θεὸν ὡμολόγουν ψάλλοντες· Εὐλογεῖτε τὰ ἔργα, Κυρίου τὸν Κύριον.

(Την τυρανική διαταγή (του Ναβουχοδονόσορα) μη υπακούσαντες οι άγιοι τρεις παίδες, ρίχτηκαν στο αναμμένο καμίνι όπου ομολογούσαν τον αληθινό Θεό κράζοντας, «Ευλογείτε τα έργα του Κυρίου, δοξολογείτε τον Κύριο».)

Ο ιερός υμνογράφος αναφέρεται στη γνωστή διαταγή του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, όπου επέβαλε να τον λατρεύουν ως θεό οι υπήκοοί του και να προσκυνούν τη χρυσή του εικόνα. Αυτή τη διαταγή δεν την εκτέλεσαν τρεις ισραηλίτες νέοι, με συνέπεια να τους ρίξουν σε αναμμένο καμίνι αλλά ο Θεός τους προστάτευσε και δεν τους πείραξαν οι φλόγες. Προτίμησαν οι τρεις νέοι να υπακούσουν στα δόγματα του Θεού και όχι του βασιλιά. Δόγμα στην Εκκλησία, είναι η αλήθεια που έχει οριοθετηθεί για να μην αναμιγνύεται από κακοδοξίες ή παρερμηνείες. Αυτήν την αλήθεια, μας την έδωσε ο Θεός μέσα από την Αγία Γραφή και την αυθεντική της ερμηνεία την εξέφρασαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Είναι αναλλοίωτη, αμετάβλητη και ασφαλώς πολύτιμη για να κερδίσει ο άνθρωπος τη σωτηρία. Το τυραννικό δόγμα, όπως ακούμε στο τροπάριο, είναι  απόφαση  με υποχρεωτική την τήρησή του. Όμως έχει σχετικό και περιορισμένο κύρος. Ενίοτε έχει καταπιεστικό και τυραννικό περιεχόμενο φέρνοντας δυσαρέσκεια και καμιά φορά την εξέγερση εκ μέρους των πολιτών. Τι οφείλει να ακολουθήσει ο πιστός όταν το κράτος προστάζει αντίθετα με την αλήθεια της Εκκλησίας; Την απάντηση τη δίνουν οι τρεις νέοι που αναφέρονται στο τροπάριο. Όπως πολύ εύστοχα απαντούν και οι απόστολοι «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πραξ. 5, 29) 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (ΜΕΓ. ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ)

Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) το εξής κοντάκιο σε ήχος πλάγιο του δ':

Ὁ Ἰακὼβ ὠδύρετο, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν στέρησιν, καὶ ὁ γενναῖος ἐκάθητο ἅρματι, ὡς βασιλεὺς τιμώμενος· τῆς Αἰγυπτίας γὰρ τότε ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας, ἀντεδοξάζετο παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας, καὶ νέμοντος στέφος ἄφθαρτον.

(Ο Ιακώβ θρηνούσε το χαμό του Ιωσήφ, και εκείνος ο γενναίος καθόνταν σε άρμα σαν βασιλιάς τιμώμενος. Διότι μη θέλοντας να υποκύψει στις ηδονικές απαιτήσεις της Αιγυπτίας (σύζυγο του Πετεφρή), λάμβανε σαν ανταμοιβή δόξα από εκείνον που βλέπει τις καρδιές των ανθρώπων και χαρίζει στεφάνι αμάραντο.)

Τύπος Χριστού στην Παλ. Διαθήκη ο Ιωσήφ, ο οποίος πουλήθηκε από τα αδέλφια του ως σκλάβος και δεν ενέδωσε στις ανήθικες προτάσεις της συζύγου του αιγυπτίου αξιωματούχου Πετεφρή με συνέπεια να τιμωρηθεί άδικα. Είχε το χάρισμα από το Θεό να εξηγεί όνειρα και όταν κλήθηκε να ερμηνεύσει ένα σημαδιακό όνειρο του Φαραώ, το οποίο ήταν προειδοποίηση προς την Αίγυπτο για επερχόμενη ακαρπία και πείνα, ο Φαραώ τον αντάμειψε κάνοντάς τον μεγάλο άρχοντα. Ο ιερός υμνογράφος μπροστά στην εικόνα του νυμφίου και το θρήνο μας για τα πάθη του, αντιπαραβάλει τον οδυρμό του Ιακώβ για τον χαμό του Ιωσήφ. Όπως ο Ιωσήφ, ακέραιος στην πίστη του, μετά τα πάθη του ανταμείφθηκε με το να τιμάται ως βασιλιάς πάνω σε άρμα, έτσι και ο Κύριος διά της Αναστάσεώς του οδηγήθηκε στην άπειρη ουράνια λάμψη και δόξα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (12/4/2020) ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού):

τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς. (Φιλ. 4,5)

Η επιείκειά σας ας γίνει γνωστή σε όλους τους ανθρώπους. Ο Κύριος είναι πλησίον.

Ο απ. Παύλος αναφέρεται σε μια δύσκολη στην πράξη αρετή, την επιείκεια. Ο Θεός την εφήρμοσε προς τον αποστάτη άνθρωπο, στέλνοντας τον Υιό του να σταυρωθεί για να τον σώσει. Οι περισσότεροι την εφαρμόζουμε μόνο στα πολύ αγαπητά μας πρόσωπα, ενίοτε καταχρηστικά ώστε να μην αποδίδουμε καν δικαιοσύνη! Επιείκεια λοιπόν σημαίνει να είμαστε πολύ φειδωλοί στην αυστηρότητα. Διότι κι εμείς ενδέχεται να υποπέσουμε σε σφάλματα και λάθη αφενός, και αφετέρου για να μην γίνουμε άδικοι κριτές. Αυτόν το ρόλο, τον έχει αποκλειστικά ο Κύριος. Ο οποίος είναι πλησίον, με την έννοια πως θα τον συναντήσουμε μετά το θάνατό μας. Μη σκεφτεί κανείς ότι μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία υπάρχει πολύς καιρός, διότι στον άυλο κόσμο, η έννοια του χρόνου δεν είναι όπως στον υλικό. Επιπλέον, δεν υπάρχει δυνατότητα να πράξει ο αποθανών οτιδήποτε. Η επιείκεια λοιπόν, ως αρετή να γίνει γνωστή σε όλους. Αν δεν την «δαπανούμε» την αρετή, τότε δεν έχει αξία. Και αυτή είναι που έλκει προς εμάς τους άλλους. Κανένα δεν γοήτευσε η αυστηρότητα και έγινε πολύ απεχθής όταν έγινε αυτοσκοπός. Καλλιεργήστε την επιείκεια και προσφέρετε την. 

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ»

Μιας η κορωνοϊοκαραντίνα συνεχίζεται και η Μεγάλη Εβδομάδα είναι προ των πυλών, προτιμώ να βάλω ένα διηγηματάκι από το POMANΤΣΟ Νο 923 (8/11/1960) σχετικό με μια ιστορία από την Παλ. Διαθήκη, που οι περισσότεροι την αγνοούν. Αναφέρεται στην βασίλισσα του Ισραήλ Ιεζάβελ (υπάρχει και στην Αποκάλυψη 2, 20 αλλά ως πρότυπο ασεβούς και αμαρτωλής γυναίκας). Αυτή ήταν διώκτρια του Ιουδαϊσμού και του προφήτη Ηλία και είχε έναν ατιμωτικό θάνατο. Για όποιον ενδιαφέρεται και του αρέσει το διάβασμα, ας ανοίξει το Γ' Βασιλειών 16, 31 και μετά. Το διήγημα είχε τον τίτλο «Το άνθος του κακού», τον οποίο και αφαίρεσα για λόγους ευανάγνωσης.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (5/3/2020) ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

Ακούμε στην αυριανή περικοπή (από τηλεοράσεως λόγῳ κορονοϊού):

πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι; (Εβρ. 9, 14)

Πόσο μάλλον το αίμα του Χριστού. Αυτός, έχοντας  Πνεύμα αιώνιο, πρόσφερε τον εαυτό του άψογη θυσία στο Θεό, κι έτσι θα καθαρίσει τη συνείδησή σας από τα έργα που οδηγούν στο θάνατο, για να μπορείτε να λατρεύετε τον αληθινό Θεό.

Η θυσία του Χριστού, προτυπώνεται από την αιματηρή θυσία στην Παλ. Διαθήκη αλλά έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Ο ίδιος είναι θύτης, θύμα και θυσιαστήριο. Ως Θεός, προσέρχεται αμόλυντος και τελεί θυσία με το ανθρώπινο σώμα του όχι μόνο να εξαγνίσει την ανθρώπινη σάρκα αλλά κυρίως να καθαρίσει την ψυχή από την αμαρτία. Έφερε στη συνείδηση την ειρήνη και την ηρεμία από την ταραχή και την απελπισία που προκαλούν οι ενοχές. Τα νεκρά έργα στα οποία προσκολάται ο άνθρωπος οδηγούν μόνο στην αλλοίωση της συνείδησης και ουσιαστικά στον πνευματικό θάνατο. Με καθαρή την ψυχή του ο άνθρωπος μπορεί να έρθει ξανά σε επαφή με το Θεό και να ξαναβαδίσει στο σωστό δρόμο που οδηγεί στη σωτηρία. Το αίμα του Χριστού, παρέχει τον τέλειο αγιασμό και με αυτό ο άνθρωπος αναγεννάται και καταλλαγιάζει τη διαριγμένη του σχέση με το Θεό. Πλέον μπορεί να λατρέψει το ζωντανό Θεό στηριζόμενος στην αγάπη και όχι το φόβο.

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ (ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ)

Στη γ' ωδή ακούμε (από τηλεοράσεως λόγῳ κορονοϊού) το παρακάτω τροπάριο σε ήχο δ':

Χαῖρε πύλη μόνη ἣν ὁ Λόγος, διώδευσε μόνος ἡ μοχλούς, καὶ πύλας ᾍδου Δέσποινα, τῷ τόκῳ σου συντρίψασα, χαῖρε ἡ θεία εἴσοδος, τῶν σῳζομένων πανύμνητε. 

Χαίρε πύλη από την οποία πέρασε μονάχα ο Λόγος. Εσύ Δέσποινα διά του τόκου σου συνέτριψες τις κλειδαριές και τις πύλες του Άδη. Χαίρε πανύμνητε που είσαι η θεία είσοδος απ' την οποία θα περάσουν οι σωζώμενοι.

Ο ιερός υμνογράφος κάνει μια εντυπωσιακή αντιπαραβολή. Από τη μια, η Θεοτόκος, ως πύλη από την οποία εισήλθε στον κόσμο ο Θεός - Λόγος, και από την άλλη η πύλη του Άδη, από την οποία εισήλθε ο Χριστός για να σώσει τους δίκαιους της Παλαιάς Διαθήκης. Η πρώτη πύλη, άνοιξε μυστηριωδώς και έκλεισε πάλι μυστηριωδώς. Εμμέσως πλην σαφώς γίνεται αναφορά στο αειπάρθενο της Παναγίας. Δεν ήρθε σε σαρκική επαφή πριν τη γέννηση του Κυρίου, αλλά ούτε και μετά από αυτήν. Συνέλαβε παρθένα, γέννησε παρθένα και παρέμεινε παρθένα. Είναι για τον ανθρώπινο νου, ένα μυστήριο η θεία ενανθρώπηση. Η δεύτερη πύλη, όχι απλώς άνοιξε, αλλά γκρεμίστηκε από τον Χριστό. Έπαψε πια να κλείνει μέσα της τον άνθρωπο μετά θάνατον. Ο Κύριος του έδωσε ξανά τη δυνατότητα της σωτηρίας. Η πρώτη πύλη πρόσφερε τη σωτηρία και παρέμεινε πρότυπο για τους πιστούς, η δεύτερη που εμπόδιζε τη σωτηρία, έγινε ένα ερείπιο της αποστασίας του ανθρώπου.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...