Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) το εξής απολυτίκιο σε ήχο β':
Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ, εἱλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο.
(Ο ευγενής Ιωσήφ, αφού κατέβασε από το σταυρό το άχραντο σώμα σου, το περιτύλιξε σε καθαρό σεντόνι, ραντίζοντάς το με αρώματα και το ενταφίασε σε μνήμα καινό (καινούργιο).
Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία (ή Αριμαθεία) ήταν βουλευτής και μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου. Όπως και ο Νικόδημος, έτσι κι αυτός πίστεψε στον Ιησού, αλλά δεν το ομολογούσε δημόσια. Έκανε όμως κάτι παράτολμο. Εμφανίστηκε στον Πιλάτο και ζήτησε άδεια να ενταφιάσει το σώμα του Κυρίου, αφού διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Αδιαφόρησε για το αν με αυτήν του κίνηση θα τον κατηγορούσαν ως οπαδό του Ιησού και θα είχε προβλήματα. Δεν λογάριασε μια πιθανή αρνητική στάση του Πιλάτου. Ούτε οι μαθητές δεν είχαν το θάρρος να πράξουν κάτι τέτοιο. Πήρε λοιπόν την άδεια και μαζί με το Νικόδημο τύλιξαν το σώμα σε καθαρό σεντόνι, το άλειψαν με αρώματα και το τύλιξαν με λωρίδες από σινδόνια (Ιω. 19, 40) κατά το έθιμο των εβραίων. Τόλμησε να εκτελέσει το χρέος του σε τραγικές στιγμές φορτισμένες από φονικό φανατισμό και εμπάθεια, δείχνοντας και σε εμάς το δρόμο προς το καθήκον.
