Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ᾿ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός· (Πραξ. 5, 13)
Από τους άλλους κανείς δεν τολμούσε να προσκολληθεί σ’ αυτούς (τους Αποστόλους), όμως ο λαός τούς είχε σε μεγάλη υπόληψη.
Οι Απόστολοι στον προηγούμενο στίχο (12) έκαναν θαύματα και ο λαός τους είχε σε μεγάλη υπόληψη. Όχι όμως όλοι. Υπήρχαν και εκείνοι που δεν είχαν πιστέψει στον Κύριο και άρχισαν να φοβούνται. Ήταν όσοι πρωτοστατούσαν, με προτροπή των αρχιερέων, εναντίον του Ιησού. Ήταν όσοι φώναζαν να σταυρωθεί ένας αθώος και να ελευθερωθεί ένας εγκληματίας. Τώρα όμως το κλίμα αντεστράφηκε. Όλοι όσοι αρνήθηκαν να βοηθήσουν τον Κύριο, παρότι τον είχαν δει να κάνει θαύματα, τώρα ξεθάρρυναν βλέποντας πάλι θαύματα και άρχιζαν να εξυμνούν τους μαθητές. Οι οποίοι ουδέποτε επεδίωξαν ευφημισμούς και δόξες, ίσα ίσα τα απέφευγαν. Όσοι λοιπόν τώρα ήταν φοβισμένοι, και αμήχανοι μπροστά σε αυτήν την απροσδόκητη εξέλιξη, δεν στράφηκαν προς τους μαθητές. Δεν αμφέβαλαν μήπως είχαν σφάλει και βρίσκονταν σε πλάνη. Δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τους αρχιερείς. Δεν είχαν έστω την πρόθεση να μετανοήσουν. Έμεναν μόνοι, εγκλωβισμένοι στον φόβο μιας ενδεχόμενης τιμωρίας από τους οπαδούς των μαθητών. Πόσο δύσκολο είναι ενώ βλέπεις την αλήθεια, να την αντιληφθείς... Ενώ το φως αρχίζει να ξεπροβάλλει, να μένεις στη «σιγουριά» του φόβου και της μοναξιάς. Αυτό που ένιωθαν, το νιώθουν πάντοτε όσοι αντιστρατεύονται το Χριστό και την Εκκλησία. Και εκουσίως δεν βρίσκουν ψυχική ανακούφιση και τη γαλήνη...
