Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ' ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. (Φιλιπ. 4, 6)
Για τίποτα μη μεριμνάτε, αλλά για καθετί με την
προσευχή και με τη δέηση, μαζί με ευχαριστία, τα αιτήματά σας ας
γίνονται γνωστά προς το Θεό.
Για ποιές μέριμνες μας ομιλεί εδώ ο Παύλος; Όχι για τις υλικές, αλλά για τις πνευματικές. Δεν εννοεί να μη δουλεύουμε και να τεμπελιάζουμε, αλλά να μην αγωνιούμε και να μην απελπιζόμαστε για τις ανάγκες μας. Να δείξουμε εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού ώστε ο νους μας να διατηρεί νηφαλιότητα και γαλήνη. Για οτιδήποτε που μας αφορά, υλικό και πνευματικό, πρέπει να προστρέχουμε στο Θεό και διά της προσευχής να ζητούμε τη βοήθειά Του. Γνωρίζει ωστόσο, καλύτερα από εμάς τα αιτήματά μας. Εντούτοις, θέλει να έχουμε το θάρρος και την πίστη να του τα γνωστοποιούμε με την προσευχή, ώστε να αισθανόμαστε την εξάρτησή μας από Εκείνον, να εκφράζουμε την ελπίδα μας στο έλεός Του και να τον νιώθουμε ως ασφαλές καταφύγιο.
