Μία διακαή επιθυμία που έχουμε σχεδόν όλοι μας, είναι να γίνουμε πρωθυπουργοί! Μιας και όλοι έχουμε έτοιμες και... σίγουρες λύσεις για κάθε μας πρόβλημα. Πρακτικώς αδύνατον βέβαια. Μια άλλη επιθυμία που έχουν οι περισσότεροι (αφού το να γίνουν στο άψε σβήσε κυβερνήτες δεν είναι εφικτό), είναι να είχαν την ευκαιρία να τα πουν με... το Θεό! Τον κανονικό Θεό, της χριστιανικής διδασκαλίας, όχι κανένα ίδαλμα της βιομηχανίας θεάματος... Να του πουν τα παράπονα που έχουν για τα προβλήματα που τους δυσκολεύουν τη ζωή. Να του ζητήσουν το λόγο, που αισθάνονται μειονεκτικά έναντι των υπολοίπων.
Είναι εύκολο να θες να τα ψάλλεις στο Θεό. Διότι για προβλήματα στα οποία δεν φταίς, (π.χ. φτώχεια, αναπηρία κ.α.), κάποιος πρέπει να φταίει. Και μόνο ο Θεός θα μπορούσε να είναι ο υπεύθυνος... Και πολλά «γιατί» θα κληθεί να απαντήσει από μια αγανάκτηση. Δίκαιός εἰμι, ὁ Κύριος ἀπήλλαξέ μου τὸ κρίμα, (Ιώβ 34, 5 = Εγώ είμαι αθώος, ο Κύριος μου στέρησε το δίκιο), λέει ο Ιώβ, και μαζί μ' αυτόν το έχω ακούσει από πολλούς. Δεν θα αναλύσω εδώ αυτό το «γιατί», αλλά αναρωτιέμαι, ποιός είναι έτοιμος για μια συνάντηση με το Θεό;
Έγραφα προχθές (κλικ εδώ) για το φόβο που προκαλεί η επαφή με το υπερφυσικό. Μάθαμε από το σινεμά και την τηλεόραση να συνδέουμε το υπερφυσικό με φαντάσματα και βρυκόλακες. Αν το υπερφυσικό είναι ο ίδιος ο Θεός, και φανερωθεί διὰ λαίλαπος καὶ νεφῶν (Ιώβ 38, 1 = μέσῳ θύελας και σύννεφων) είμαστε έτοιμοι να τον συναντήσουμε; Να του τα πούμε «ένα χεράκι»; Διαβάζοντας το βιβλίο του Ιώβ, βλέπουμε μια τέτοια συνάντηση. Βέβαια ο Ιώβ δεν τρόμαξε και δεν το έβαλε στα πόδια...
Εκεί λοιπόν ο Θεός, υπενθύμισε στον άνθρωπο το πόσο μικρός είναι μπροστά στη σοφία με την οποία έκτισε τον κόσμο. Και μάλιστα του λέει ἦ βραχίων σοί ἐστι κατὰ τοῦ Κυρίου, ἢ φωνῇ κατ᾿ αὐτὸν βροντᾷς; (= μήπως το μπράτσο σου είναι δυνατότερο από αυτό του Κυρίου, ή η φωνή σου είναι τόσο δυνατή σαν βροντή όπως του Κυρίου;) Κι όμως, ο Ιώβ αντί να φοβηθεί το Θεό και αντί να ικετεύει έντρομος να μην του κάνει κακό, ζήτησε συγνώμη και έλεος συνειδητοποιώντας τη θέση του. Αναρωτιέμαι αν ήταν κανείς άλλος στη θέση του, αν θα κατάφερνε να μην είχε καταρρεύσει...
Ίσως εν τέλει η επαφή με τον υπερφυσικό κόσμο, να είναι επιθυμητή μόνο στα λόγια, μιας και στην πράξη κανείς δεν την περιμένει. Χωρίς πίστη, ίσως με πολύ τύχη να δει κανένα «φάντασμα» και τίποτε περισσότερο! Το να δει το Θεό όμως... θέλει πίστη με πολλά κότσια! Κι αν αποφασίσει να εμφανιστεί, μάλλον κάποιος θα καταπιεί τη γλώσσα του. Κι ας μην έχει στόχο να τρομάξει ή να κάνει κακό...
