Θυμίζω ένα απόφθεγμα του Δημόκριτου, που στη σημερινή κατάσταση που βρισκόμαστε, γίνεται πολύ επίκαιρο...:
Νηπίοισιν οὐ λόγος, ἀλλὰ ξυμφορὴ γίνεται διδάσκαλος. (D.K. 76)
Για τους ανόητους διδάσκαλος δεν είναι η λογική, αλλά η συμφορά.
Για τους ανόητους διδάσκαλος δεν είναι η λογική, αλλά η συμφορά.
Τη συμφορά, την έχουν δάσκαλο οι ανόητοι. Όσοι έχουν μυαλό νηπίου, αποδίδοντας κατά λέξη την φράση του Δημοκρίτου. Ο παθός και μαθός δηλαδή! Αν δεν φτάναμε στο χείλος του γκρεμού, λόγῳ της οικονομικής κρίσης, δεν θα βάζαμε μυαλό! (Αν βάλαμε μυαλό, όλοι...) Έπρεπε λοιπόν να ξυπνήσει (όσους έχει ξυπνήσει) η συμφορά, και όχι η λογική. Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε, ή δεν κούρασε το μυαλό του να δει αν τον κοροϊδεύουν οι πολιτικοί, ή αν τα δάνεια που ολοένα παίρναμε από τους ξένους θα έφταναν στο απροχώρητο. Η συμφορά λοιπόν μας δίδαξε. Την ανοησία μας!
Και από την άλλη, καιρός να ξαναβρούμε τη λογική. Που για να αποδώσει, θέλει γνώση, σκέψη, έλεγχο και σύνεση. Αν λοιπόν τη χρησιμοποιήσουμε και διδαχτούμε από αυτήν, θα γίνουμε νοήμονες. Ως οφείλουμε... Και θα πάψουμε να παίζουμε στη διεθνή σκακιέρα νομίζοντας πως... αρκεί μια καλή ζαριά!!! Αφού το νοήμον σκάκι δεν είναι σαν το τυχερό τάβλι...
Και από την άλλη, καιρός να ξαναβρούμε τη λογική. Που για να αποδώσει, θέλει γνώση, σκέψη, έλεγχο και σύνεση. Αν λοιπόν τη χρησιμοποιήσουμε και διδαχτούμε από αυτήν, θα γίνουμε νοήμονες. Ως οφείλουμε... Και θα πάψουμε να παίζουμε στη διεθνή σκακιέρα νομίζοντας πως... αρκεί μια καλή ζαριά!!! Αφού το νοήμον σκάκι δεν είναι σαν το τυχερό τάβλι...