Η σκηνή λίγο πολύ γνωστή. Στο νεκροταφείο μετά την εκκλησία, οδεύει η πομπή με το φέρετρο μπροστά, τον ιερέα, τους τεθλιμμένους συγγενείς και τους φίλους να ακολουθούν. Τα κλάματα και οι φωνές από τους κοντινούς συγγενείς να σκεπάζουν κάθε άλλο ήχο από αυτή τη νεκρική πομπή. Ειδικά αν ο αποθανών είναι νέος, που είτε απεβίωσε από αρρώστια, είτε από δυστύχημα. Όταν φτάσουν στον τάφο, πριν βάλουν το φέρετρο μέσα, ανοίγουν το καπάκι για μια τελευταία ματιά στο νεκρό πριν μπει στην τελευταία του κατοικία. Και τότε... ο νεκρός ανοίγει τα μάτια του, σηκώνεται και αρχίζει να... μιλάει!!!
Φαντάζεστε τη συνέχεια; Το παρευρισκόμενο πλήθος τι θα κάνει; Πως θα αντιδράσει; Θα πάρουν δρόμο τρέχοντας! Όπου φύγει, φύγει! Αυτονόητο θα μου πεις. Γιατί όμως; Τον θάνατο, είναι φυσικό να τον φοβάται ο άνθρωπος. Τη ζωή όμως; Αν αναστηθεί ο νεκρός δεν θα έπρεπε να φύγει αμέσως η θλίψη, και να αναφωνήσουν από χαρά για το θαύμα; Θα μου πεις, δεν περιμένουν το θαύμα! Αλλά προς τι ο φόβος;
Όταν η ζωή έρχεται με φυσικό τρόπο, η σύλληψη και γέννηση ενός παιδιού, τότε φέρνει χαρά. Αν έρθει με υπερφυσικό τρόπο, αντίθετα, φέρνει φόβο! Φοβόμαστε τη ζωή που τόσο αγαπάμε; Όχι. Φοβόμαστε το υπερφυσικό. Φοβόμαστε διότι υποψιαζόμαστε πως δεν ανήκουμε μόνο στον φυσικό κόσμο. Και ο υπερφυσικός κόσμος μόνο διά της πίστης προσεγγίζεται. Ο δε υλισμός, μπροστά σε υπερφυσικές εμπειρίες, τις εξηγεί μόνο ως... ψυχικές διαταραχές, αφού δέχεται μόνο τον φυσικό κόσμο!
Φόβος και υπερφυσικό λοιπόν, συμβαδίζουν. Ο υπερφυσικός κόσμος δείχνει πιο δυνατός από τον φυσικό. Και η πίστη ως γνώση, δεν είναι άμεσο επιστημονικό εργαλείο. Αλλά τουλάχιστον είναι μια λύση, μιας και η άλλη διάσταση δεν μας είναι ευκολοπρόσιτη. Μήπως για να τον προσεγγίσουμε αυτόν τον κόσμο, θα έπρεπε να έχουμε λιγότερο φόβο; Μήπως θα έπρεπε να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στο καλό (Θεός) παρά στο κακό (σατανάς); Ή ενδόμυχα φοβόμαστε και τα δύο; Το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Αλλά ας το σκεφτούμε όμως καλά. Για να δούμε κατά πόσο είμαστε έτοιμοι για μια εμπειρία υπερφυσικού επιπέδου αν μας τύχει...
