Για φαντάσου να μύριζες ένα άνθος και να μην ένιωθες τη μυρωδιά του. Για φαντάσου ο κήπος σου να έπαυε να εκπέμπει το άρωμα των ανθισμένων λουλουδιών του. Να έχει φύγει ο χειμώνας, τα φυτά να έχουν ντυθεί με πολύχρωμα άνθη αλλά η οσμή τους να μην πλουτίζει την ατμόσφαιρα... Να μη θέλουν ή να μη μπορούν να μας διεγείρουν πλέον τη μύτη μας... Ίσως να μη μπορείς πλέον να τα μυρίσεις...Για φαντάσου να νιώθαμε κάπως έτσι μια απόσταση από τη φύση... Να χάναμε σιγά σιγά την καλαισθησία της... Ίσως γιατί εθιστήκαμε σε συνθετικά και χημικά αρώματα, ή σε κάθε είδους κοκτέιλ δυσοσμίας που παράγει η κονσερβοποίησή μας στην τσιμεντούπολη! Αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου προχθές στην έκθεση λουλουδιών στον Πειραιά. Παραπέρα από την έκθεση, δεν είχε κανείς παρά να «απολαύσει» το καυσαέριο των αυτοκινήτων.
Μια μικρή όαση λοιπόν στην πλατεία Κοραή, που θύμισε πως η φύση εκτός από το να τέρπει τα μάτια μας, τέρπει και την οσμή μας. Καλλωπίζει και την ανάσα μας. Διεγείρει τον εγκέφαλό μας με τα αρώματά της. Καλμάρει το νευρικό μας σύστημα... Τουλάχιστον η πλατεία μετατράπηκε για λίγες μέρες σε ένα κάλεσμα προς το περιβάλλον. Από το οποίο απομακρυνόμαστε. Και τα ψεύτικα φυτά είναι άοσμα. Άψυχα κακέκτυπα που απλά δεν χρειάζονται πότισμα!
