DNA: ΑΛΛΟΘΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ!

Διαβάζοντας το site του ΒΗΜΑΤΟΣ (κλικ εδώ) για το που οφείλεται η απιστία, δεν έχω παρά να πιστέψω πως αυτό το DNA με τα γονίδιά του αποφασίζει για μας χωρίς εμάς! Λέει λοιπόν:

«Ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης ανακάλυψαν, όπως αναφέρουν στο επιστημονικό περιοδικό «ΡloS Οne», ότι μια συγκεκριμένη εκδοχή ενός γονιδίου, του DRD4, που είναι ο νευροδιαβιβαστής της ντοπαμίνης, συνδέεται με τη ροπή προς την απιστία και τα «μοδάτα» one-night stands (κοινώς, τις σεξουαλικές σχέσεις της μιας βραδιάς).
Το συγκεκριμένο γονίδιο έχει ήδη συνδεθεί με εξαρτήσεις όπως ο αλκοολισμός και ο τζόγος, όπως και με άλλες, λιγότερο «καταστροφικές» συνήθειες, όπως η αγάπη για τις ταινίες τρόμου.»

Φαίνεται λοιπόν πως όποιος κάνει απιστίες δεν... φταίει αυτός αλλά κάποιο γονίδιο! Οπότε αν αποφασίσει να σταματήσει τα ξενοκοιτάγματα, μάταιος κόπος. Μιας και το γονίδιο δεν πρόκειται να αλλάξει «μυαλά»! Άρα... αθώος ο κατηγορούμενος! Σε λίγο θα μας πουν οι επιστήμονες πως υπάρχει και το αντίστοιχο γονίδιο του... κερατά! Για να δέσει το γλυκό!!! Έτσι είναι όμως;

Ας είμαστε και λίγο σοβαροί. Οι αποφάσεις των ανθρώπων έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα που έχουν διαμορφώσει. Όταν κάποιος κοροϊδεύει και δεν θέλει να είναι σοβαρός και υπεύθυνος, αυτό ασφαλώς είναι προσωπική του επιλογή και όχι μια... αυτοματοποιημένη λειτουργία του οργανισμού του. Δεν είναι με άλλα λόγια, η απιστία απόρροια της φύσης μας αλλά μια παθογενής κατάσταση μιας διεστραμμένης προσωπικότητας. Κάτι που όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς επιφέρει εθισμό σ' αυτή την πράξη.

Το να ψάχνουμε να εντοπίσουμε τα αίτια της απιστίας στο DNA με έρευνες στατιστικής, δεν είναι παρά η προσπάθεια να προσδώσουμε επιστημονικοφάνεια στο «γενετικό» άλλοθι της κακής μας συμπεριφοράς. Αντί να κοιτάξουμε να «θεραπεύσουμε» τη στάση μας προς τους συνανθρώπους μας βελτιώνοντας το χαρακτήρα μας, δίνουμε κάλυψη και άλλοθι στα παραπτώματά μας. Σαν την κολοβή αλεπού δηλαδή! Ίσως για να προωθήσουμε έτσι μεγαλύτερη ανοχή στις αμαρτίες μας...

Ἕξις δευτέρα φύσις, λοιπόν, οπότε θα έπρεπε να «εθιστούμε» στο καλό, εκτός κι αν δεν συμφέρει να υπάρχει... ενεργό γονίδιο του καλού!