Καί τρόπον τινά περί τά αὐτά ἐστίν ἡ τύχη καί ἡ τέχνη, καθάπερ καί Ἀγάθων φησί «τέχνη τύχην ἕστερξε καί τύχη τέχνην». Ἡ μέν οὖν τέχνη, ὥσπερ εἴρηται ἕξις τις μετά λόγου ἀληθοῦς ποιητική ἐστιν, ἡ δ' ἀτεχνία τοὐναντίον μετά λόγου ψευδοῦς ποιητική ἕξις, περί τό ἐνδεχόμενον ἄλλως ἔχειν.
Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, η τύχη και η τέχνη περιστρέφονται γύρω από το ίδιο αντικείμενο, όπως λέει και ο Αγάθων: «Η τέχνη αγάπησε την τύχη και η τύχη την τέχνη». Η τέχνη, όπως προαναφέραμε, είναι δημιουργική έξη με ορθό λόγο, και η κακοτεχνία είναι η έξη να δημιουργεί κάποιος κάτι με εσφαλμένο τρόπο, σχετικά με πράγματα που ενδέχεται να είναι τέτοια ή διαφορετικά.
Το παραπάνω απόσπασμα του Αριστοτέλη από τα Ηθικά Νικομάχεια Ζ,4 και μας τονίζει τη διαφορά τέχνης και κακοτεχνίας. Εστιάζει ο φιλόσοφος στον τρόπο με τον οποίο δημιουργεί κανείς, και όχι στο τι δημιουργεί. Η δε τύχη, έχει να κάνει με την έμπνευση.
