Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. (Λουκ. 13, 11)
Και ιδού βρισκόταν εκεί μια γυναίκα που είχε πνεύμα ασθένειας για δεκαοχτώ έτη και ήταν σκυμμένη και δεν μπορούσε να σηκωθεί καθόλου.
Καθώς ο Ιησούς κάποιο Σάββατο δίδασκε στη συναγωγή, είδε μια γυναίκα που ήταν σκυμμένη μη μπορώντας καθόλου να σηκωθεί, εξαιτίας όχι κάποιας ασθένειας αλλά κάποιου δαιμονίου. Επί δεκαοχτώ έτη το δαιμόνιο ταλαιπωρούσε τη γυναίκα, όμως εκείνη παρά τη δυσκολία για μετακίνηση, πήγαινε στη συναγωγή. Αντί λόγῳ του μαρτυρίου της να αποστραφεί το Θεό, εκείνη έλπιζε προς αυτόν και ενώ είχε δικαιολογία να απουσιάζει από τη δημόσια λατρεία, συνέχιζε να πηγαίνει. Δεν πήγαινε γιατί ένιωθε τύψεις για τις αμαρτίες της, αλλά ήταν η αντίσταση που έκανε στο δαιμόνιο που της προκάλεσε το σωματικό της πρόβλημα. Τι σπουδαίο παράδειγμα για εμάς, που ψάχνουμε δικαιολογίες για να μην πάμε στην Εκκλησία... Η γυναίκα ήταν αμίλητη και αδιαμαρτύρητα, δεν παρακαλούσε ούτε για βοήθεια, ούτε για έλεος τον Κύριο. Το ότι ήταν εκεί, της ήταν αρκετό. Ήσυχα και ταπεινά περίμενε. Με τη φήμη που συνόδευε τον Ιησού, φαίνεται πως ενδόμυχα προσδοκούσε κάτι, έστω μια ανακούφιση. Το θαύμα που επακολούθησε έδειξε ότι είχε πολύ στερεή πίστη που δεν κατάφερε η δοκιμασία της να την ξεριζώσει. Τέτοια πίστη οφείλουμε στην περίοδο της νηστείας που διανύουμε, να καλλιεργήσουμε για εμάς και να αποκτήσουμε την ταπεινότητα της συγκύπτουσας αυτής γυναίκας, με την οποία αντιμετώπισε τη σωματική δοκιμασία του πονηρού.
