Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. (Λουκ. 14, 21)
Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του «πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στα σοκάκια της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς».
Ο οικοδεσπότης οργίστηκε με τις δικαιολογίες που επικαλέστηκαν όσοι έλαβαν ιδιαίτερη πρόσκληση για το δείπνο που ετοίμασε. Και οργισμένος έδωσε εντολή στο δούλο του να πάει οπουδήποτε μέσα στην πόλη και να φέρει όλους τους φτωχούς και τους ανάπηρους! Ήταν η οργή που τον έκανε να δώσει μια τέτοια εντολή; Ο οικοδεσπότης της παραβολής, εν προκειμένῳ ο Θεός, δεν πήρε μια απόφαση εν θερμῷ όπως πολλές φορές κάνουμε εμείς. Έχω ξαναγράψει (στο ΙΑ' Ματθ.) ότι η οργή του Θεού, δεν είναι ένας έντονος θυμός που εκφράζεται με εκδικητικό τρόπο. Είναι η απόφασή Του να μην δώσει περαιτέρω ευκαιρία για συγχώρεση. Βλέπει ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση για μετάνοια και αποδίδει τη δικαιοσύνη Του. Έχει εξαντληθεί κάθε όριο της ανοχής Του, και πλέον δεν (μας) περιμένει. Η απόφαση του Θεού είναι ότι το δείπνο δεν θα αναβληθεί για όποτε μπορέσουν να πάνε αυτοί που καλέστηκαν ιδιαιτέρως. Από τη στιγμή που αρνήθηκαν την πρόσκληση, τότε δεν θα παραβρεθούν και θα μείνουν εκτός. Είναι δική τους η απόφαση και ο Θεός τη σέβεται παρότι τον απογοητεύει. Αν όμως πήγαιναν θα καλούσε τους φτωχούς και τους ανάπηρους, ή τους κάλεσε επειδή αυτοί αρνήθηκαν; Το δείπνο ετοιμάστηκε για όλους, απλά προσκάλεσε πρώτους όσους μελετούσαν, δίδασκαν και έδειχναν ότι εφάρμοζαν το νόμο. Δηλαδή τους αρχιερείς και τους γραμματείς που ήταν οι πιο σεβαστοί. Η μη αναβολή του δείπνου φαίνεται στην εντολή προς το δούλο, να την εκτελέσει «ταχέως». Πλέον άνευ ιδιαιτέρας πρόσκλησης, του λέει να φέρει φτωχούς και ανάπηρους από πλατείες και δρομάκια. Με το ζόρι να τους φέρει; Κι αν γι' αυτούς δικαιολογία σταθεί η αναπηρία τους; Σε αυτήν την διευρυμένη ομάδα (όπου θα ακολουθήσουν κι άλλοι στο στχ. 23) όπως και στους προηγούμενους ή και τους επόμενους, κατ' αρχάς κανείς δεν εξαναγκάζεται να πάει. Θα πάει με ελεύθερη βούληση. Όμως η πρόσκληση εδώ είναι μαζική. Και γνωρίζει ο Θεός ότι η φτώχεια, η αναπηρία και η ασθένεια δεν είναι δικαιολογίες. Εξάλλου στην εντολή να τους εισαγάγει μέσα ο υπηρέτης, ενυπάρχει και η προτροπή να τους βοηθήσει όσους παρότι θέλουν αλλά αδυνατούν να περπατήσουν. Μη λησμονούμε ότι όσοι αρνήθηκαν δεν είχαν κάποια (σοβαρή) δικαιολογία και δεν ζήτησαν βοήθεια ώστε να ξεπεραστεί το εμπόδιο για να πάνε. Και τον στέλνει τον υπηρέτη παντού στην πόλη. Να μην αφήσει πλατεία για πλατεία, δρομάκι για δρομάκι. Εκεί που θα βρει δηλαδή όλους τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Δεν υπάρχει καμιά κοινωνική διάκριση για τη συμμετοχή στο δείπνο. Μεγάλο το έργο του υπηρέτη αλλά όχι ακατόρθωτο. Κοπιαστικό, αλλά όχι δύσκολο. Αρκεί να γίνεται και από αγάπη προς τον οικοδεσπότη (Θεό) και από αγάπη προς τους προσκεκλημένους (όλους τους ανθρώπους).
