Λέει ο Ιησούς στον αρχισυναγωγό που τον επέπληξε επειδή θεράπευσε την ημέρα του Σαββάτου:ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει;
ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; (Λουκ. 13, 15-16)
Τη ημέρα του Σαββάτου λύνεις από τη φάτνη και ποτίζεις τα ζώα σου, και η γυναίκα που είναι απόγονος του Αβραάμ δεν πρέπει να λυθεί από τα δεσμά του σατανά;
Εδώ φαίνεται και το πως αντιμετωπίζουν το Νόμο οι Φαριασαίοι. Όχι κατά το πνεύμα, αλλά κατά το γράμμα. Ο άνθρωπος δεν έχει καν την αξία του ζώου! Το ζώο να λύνεται για να ξεδιψάσει με νερό, ενώ ο άνθρωπος να μη «λύνεται» από τα δεσμά του σατανά, και να δεχτεί το νερό της Ζωής!
Αυτήν την υποκρισία στηλιτεύει ο Ιησούς. Η οποία χάνει τον ανθρωπισμό της μπροστά στη στενόμυαλη ερμηνεία του Νόμου. Διότι ο Νόμος δόθηκε για να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο στον αγώνα για τη σωτηρία. Ο Ιησούς δίνει αξία στον άνθρωπο ονομάζοντας τη γυναίκα «θυγατέρα του Αβραάμ» δηλαδή παιδί του Θεού. Εν αντιθέσει με τον αρχισυναγωγό. Και μας δίνει τη σωστή διάσταση του Νόμου. Δίνοντας προτεραιότητα στον άνθρωπο.
