Μας λέει ο ειρμός της Στ' Ωδής (σε ήχο πλ. β'):
Συνεσχέθη, ἀλλ' οὐ κατεσχέθη, στέρνοις κητῴοις Ἰωνᾶς· σοῦ γὰρ τὸν τύπον φέρων, τοῦ παθόντος καὶ ταφῇ δοθέντος· ὡς ἐκ θαλάμου, τοῦ θηρὸς ἀνέθορε, προσεφώνει δὲ τῇ κουστωδίᾳ. Οἱ φυλασσόμενοι μάταια καὶ ψευδῆ, ἔλεον αὐτοῖς ἐγκατελίπετε.
(Ο προφήτης Ιωνάς κλείστηκε, αλλά δεν κρατήθηκε για πάντα στα σπλάχνα του θαλάσσιου κήτους. Διότι φέροντας τον τύπον σου, που θανατώθηκες και τάφηκες, εξήλθε από το κήτος σαν από νυφικό θάλαμο, και προφητικά φώναζε στην κουστωδία: Εσείς που φυλάσσετε τον τάφο μάταια και άσκοπα, χάσατε το θείο έλεος.)
Ο ιερός υμνογράφος μας θυμίζει το πάθημα του προφήτη Ιωνά, το οποίο προτυπώνει την ταφή και την ανάσταση του Χριστού. Τον κατάπιε ένα θαλάσσιο κήτος, όπου έμεινε ζωντανός επί τρεις ημέρες και τρεις νύχτες επειδή απέφυγε να διδάξει το θέλημα του Θεού στη Νινευΐ. Αλλά μετανόησε μέσα στα σπλάχνα του κήτους και δοξολογούσε το Θεό, ώσπου το κήτος τον ξέρασε στη στεριά για να συνεχίσει το προφητικό του έργο. Μετά από τριήμερο στα σπλάχνα του Άδη, ο Κύριος βγήκε από τον τάφο, σαν να βγήκε από νυφικό θάλαμο, δίχως ο Άδης να του επιφέρει καμία βλάβη. Κανένα κακό δεν μπορούσε να πάθει στον Άδη ο Χριστός, αντιθέτως τον κατέλυσε και έδωσε και πάλι την προοπτική της αθανασίας στις ψυχές των ανθρώπων. Βλέποντας ο Ιωνάς κατά μυστικό και θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση, φώναξε στη φρουρά που φυλούσε τον τάφο: Κακώς και άσκοπα φυλάτε το μνήμα. Δεν μπορείτε να σταματήσετε την Ανάσταση του Χριστού. Με την ανόητη αυτή πράξη σας, το μόνο που πετυχαίνετε είναι να χάσετε το έλεος του Θεού.
