Ακούμε σήμερα μετά τη β' στιχολογία, το εξής κάθισμα σε δ' ήχο:
Βουλευτήριον Σωτήρ, παρανομίας κατὰ σοῦ, Ἱερεῖς καὶ
Γραμματεῖς, φθόνῳ ἀθροίσαντες δεινῶς, εἰς προδοσίαν ἐκίνησαν τὸν Ἰούδαν·
ὅθεν ἀναιδῶς, ἐξεπορεύετο, ἐλάλει κατὰ σοῦ, τοῖς παρανόμοις λαοῖς. Τί
μοι φησὶ παρέχετε, κᾀγὼ ὑμῖν αὐτὸν παραδώσω εἰς χεῖρας ὑμῶν; Τῆς
κατακρίσεως τούτου ῥῦσαι, Κύριε τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
(Παράνομο συμβούλιο, Σωτήρα, αφού συγκάλεσαν εναντίον σου οι ιερείς και οι γραμματείς, παρακίνησαν σε προδοσία τον Ιούδα, ο οποίος με αναίδεια πήγαινε και μιλούσε εναντίον σου στους παράνομους λαούς. Τι μου δίνετε, έλεγε, κι εγώ να τον παραδώσω στα χέρια σας; Κύριε σώσε τις ψυχές μας από την καταδίκη αυτού.)
Οι ηγετικοί θρησκευτικοί κύκλοι των Ιουδαίων, αντί να αναγνωρίσουν τον Μεσσία, για τον οποίο μιλούσαν οι γραφές και οι προφήτες, τον αποδοκίμασαν και τον μίσησαν. Αντί να ανοίξουν πρώτοι αυτοί την καρδιά τους στο Σωτήρα, ο εγωισμός τους γέμισε την ψυχή τους φθόνο. Μπροστά στην ακτινοβολία και τη δύναμη του Κυρίου, φάνηκε η δική τους μηδαμινότητα. Ο λαός ακολουθούσε τον Χριστό, ενώ αυτοί έμεναν στο περιθώριο, χάνοντας γόητρο και συμφέροντα. Γι' αυτό και συγκάλεσαν συμβούλιο για να Τον εξοντώσουν. Βρήκαν σύμμαχο τον μαθητή του Κυρίου, τον φιλάργυρο Ιούδα, ο οποίος απεδείχθη ανάξιος για την τιμή που του έκανε ο Ιησούς. Μπροστά στο κέρδος ο Ιούδας τους ρώτησε, «τι μου δίνετε για να σας Τον παραδώσω;». Τυφλωμένος από το πάθος της φιλαργυρίας συνέπραξε εκουσίως στην προδοσία και παζάρεψε την τιμή με πωρωμένη συνείδηση, δίχως αμφιβολίες, δίχως αναστολές.
