ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΥΦΛΩΣΗΣ!

ὦ γέρον οὔ τι ψεῦδος ἐμὰς ἄτας κατέλεξας·
ἀασάμην, οὐδ᾽ αὐτὸς ἀναίνομαι. ἀντί νυ πολλῶν
λαῶν ἐστὶν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ,
ὡς νῦν τοῦτον ἔτισε, δάμασσε δὲ λαὸν Ἀχαιῶν.
ἀλλ᾽ ἐπεὶ ἀασάμην φρεσὶ λευγαλέῃσι πιθήσας,

ἂψ ἐθέλω ἀρέσαι δόμεναί τ᾽ ἀπερείσι᾽ ἄποινα. 

(Ιλιάδα Ι, 115-120)

(Τα σφάλματά μου γέροντα, μ' αλήθεια αναφέρεις· 

Τυφλώθηκα τ' ομολογώ! Πολύ στρατό αξίζει

εκείνος που αγαπήθηκε περίσσια απ' το Δία.

Όμοια και τώρα, εκείνον τίμησε χτυπώντας τους Αργίτες. 

Ωστόσο αφού τυφλώθηκα με τ' άστοχο μυαλό μου,

να τα βολέψω επιθυμώ δίνοντας πλούσια δώρα.)

Στο παραπάνω απόσπασμα, ο πολύς Αγαμέμνων, μετά τις ήττες των αχαιών λόγῳ της απουσίας του Αχιλλέα, παραδέχεται ότι το φταίξιμο είναι δικό του! Παραδέχεται ενώπιον των υπόλοιπων αχαιών βασιλιάδων, ότι με τις στραβοκεφαλιές του έφταιξε και θα κάνει μια προσπάθεια να επανορθώσει. Τουλάχιστον οι ήττες στο πεδίο της μάχης δεν τον άφησαν ασυγκίνητο...

Δύσκολο πράγμα να ομολογήσει κάποιος αρχηγός τις ανοησίες του. Πόσο μάλλον να είναι πολιτικός στην Ελλάδα... Που διακρίνονται κυρίως για την έπαρση του Αγαμέμνονα, παρά για την αυτογνωσία του! Αντί να ομολογήσουν τα προφανή, ότι αυτοί ευθύνονται για την κατάντια της χώρας, απλά είτε τηλεκαυγαδίζουν στα τηλεπάθυρα, είτε λένε πως... για όλα φταίει μια απρόσωπη κακοδιαχείρηση!  

Για να πεις ἀασάμην (μέσος αόριστος του ρ. ἀάω = τυφλώθηκα), και οὐδ᾽ αὐτὸς ἀναίνομαι (= δεν το αρνούμαι) θέλει πολλά κότσια και λιγότερο εγωισμό. Είναι ένα πρώτο βήμα για να καταλάβεις τα λάθη σου ώστε να προβείς σε διόρθωση. Πράγμα όχι εύκολο πολλές φορές, αλλά αναγκαίο. Η «λύση» της φυγής, κάτι που κάνουν κατά κόρον οι πολιτικοί με μια απλή παραίτηση, δεν είναι λύση αλλά κοροϊδία! Ο Αγαμέμνων σκέφτηκε να επανορθώσει με πλούσια δώρα. Οι πολιτικοί αντιθέτως με... πλούσια λόγια!