ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (02/11/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. (Λουκ. 16, 23)

Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του το Λάζαρο.

Ο άδικος και άσπλαχνος πλούσιος της παραβολής, που βασανιζόταν στον Άδη, σήκωσε τα μάτια και είδε από μακριά τον Αβραάμ έχοντας κοντά του τον Λάζαρο που έζησε μέσα στις αρρώστιες και τη δυστυχία. Ο μεν υπέφερε εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής που είχε κάνει, ο δε ανακουφιζόταν και ευφραίνονταν μιας και είχε αδικηθεί στην επίγεια ζωή του. Κατ' αρχάς μεταξύ των δύο καταστάσεων, μας αναφέρει η παραβολή ότι υπάρχει απόσταση. Υπάρχει όμως οπτική και ακουστική επαφή; Πως είδε ο πλούσιος από μακριά το Λάζαρο και τον Αβραάμ; Εδώ πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρει ο Κύριος τη σωματική όραση, αλλά την πνευματική συνείδηση ή θεία αποκάλυψη. Δηλαδή ο Θεός επέτρεψε στον πλούσιο να δει τη μακαριότητα των εν παραδείσῳ όχι για να τον παρηγορήσει, αλλά για να μεγαλύτερη οδύνη! Ναι, δυστυχώς η αλήθεια σε όσους είναι εγκλωβισμένοι στην εγωπάθειά τους, αν δεν τους βολεύει, τους προκαλεί πόνο. Εν προκειμένῳ η ψυχή του πλούσιου βλέπει τι έχασε με τις επιλογές που έκανε, και του προκαλεί θλίψη. Συνεπώς οι αμετανόητοι στην κόλαση έχουν επίγνωση της απώλειάς τους, και αυτή η επίγνωση είναι μέρος της ίδιας της κόλασης. Στην παραβολή οι εικόνες έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα και δεν περιγράφουν κάποιο φυσικό χώρο. Ο παράδεισος και η κόλαση δεν έχουν γεωγραφικά πλαίσιο αλλά είναι καταστάσεις σχέσης με το Θεό. Επίσης, η επίγνωση της απώλεια του παραδείσου, είναι η επιβεβαίωση σε αυτούς, της διδασκαλίας της Εκκλησίας για την μετά θάνατον ζωή, την οποία απέρριψαν. 

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ»

Δεν υπάρχει χειρότερη περίοδος όταν η επόμενη αργία, αργεί! Κοιτάς με το... κιάλι το ημερολόγιο και δεν έχεις παρά να περιμένεις... Σπαστικό, ε; Οπότε ψάχνουμε τις μικρές εκείνες απολαύσεις που μας ανακουφίζουν κάπως από την βαρεμάρα και τη ρουτίνα. Το χιούμορ είναι μία από αυτές, και το παρακάτω αρθράκι από το Ρομάντσο Νο 920 (18/10/1960) είναι πολύ χιουμοριστικό. Αναφέρεται στο κόλπο του φουκαρά πρωταγωνιστή για να μάθει αν τον αγαπάει η γυναίκα του. Η αντίδρασή της... όλα τα λεφτά! Μάλλον καλό θα ήταν να μην ψάχνεις να μάθεις το κατά πόσο σε αγαπάει το... «άλλο σου μισό», ποτέ δεν ξέρεις τι θα... αντιμετωπίσεις!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (26/10/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν (Λουκ. 8, 35)

Τότε βγήκαν (από την πόλη) να δουν τι είχε συμβεί· και ήρθαν στον Ιησού και βρήκαν τον άνθρωπο, από τον οποίο είχαν βγει τα δαιμόνια, να κάθεται ντυμένος και λογικός στα πόδια του Ιησού· και φοβήθηκαν.

Οι Γαδαρηνοί έτρεξαν έξω από την πόλη να δουν τι είχε συμβεί. Είδαν το δαιμονισμένο να έχει θεραπευθεί και να κάθεται στα πόδια του Ιησού. Η αντίδρασή τους είναι λογική για όσους δεν πιστεύουν: Φοβήθηκαν! Τι τους φόβισε; Η νέα κατάσταση του πρώην δαιμονισμένου. Εκεί που ήξεραν ότι ήταν γυμνός και έμενε στα μνήματα, τον είδαν ντυμένο, με την πνευματική του λειτουργία να έχει επιστρέψει, και κοντά στον Ιησού. Η αποκατάσταση προς την κανονικότητα τους ξένισε και τους έκανε καχύποπτους. Τον πρώην δαιμονισμένο τον είχαν ξεγράψει, και το κυριότερο, δεν έλπιζαν ότι θα βρισκόταν κάποιος να τον θεραπεύσει. Συνηθισμένοι στο κακό και την αμαρτία, ως συνήθη φαινόμενα στην καθημερινότητά τους, τους ξένισε το καλό! Τους φάνηκε αφύσικο! Γιατί όμως; Γίνεται να μην δεν θέλει κανείς το καλό; Θεωρητικά όλοι το θέλουμε, υποκειμενικά όμως μόνο όταν εξυπηρετεί τα δικά μας συμφέροντα! Σε μια κοινωνία που το συμφέρον υπερέχει του (γενικού) καλού, που ως ιδανικό προτάσσεται ότι ικανοποιεί τα πάθη και που είναι συνηθισμένη η αμαρτία, πως να μην ξενίζει το όντως καλό; Και κυρίως, πως να μην προκαλεί τον φόβο; Μιας και πάει κόντρα στις ηθικές αξίες αυτής της κοινωνίας. Έτσι και εδώ οι Γαδαρηνοί αντί να χαρούν για την ολική μεταστροφή του δαιμονισμένου, αντέδρασαν αρνητικά. Αντί να τρέξουν στα πόδια του Ιησού και εκείνοι, προτίμησαν την απόσταση. Φοβήθηκαν ότι αν θα έπραττε ο Κύριος και γι' αυτούς ομοίως, αυτό θα ήταν εναντίον τους, μιας και ήταν συνηθισμένοι στην αμαρτία. Είδαν τον Ιησού αντί για ευεργέτη ως τιμωρό! Δείγμα της πνευματικής ατροφίας τους... Φοβήθηκαν το φως και προτίμησαν το πνευματικό σκοτάδι τους. Τους ένοιαξε περισσότερο η υλική απώλεια των χοίρων παρά η πνευματική χαρά. Αυτή η αντίθεση μεταξύ του λυτρωμένου ανθρώπου από τα δαιμόνια και της φοβισμένης κοινωνίας μας δείχνει την απόσταση που πρέπει να καλύψουμε για να δεχτούμε τον Κύριο στη ζωή μας. Όσο κυριαρχεί μέσα μας ο φόβος (λόγῳ των αμαρτιών μας) τόσο θα απέχουμε από τη σωτηρίας μας.   

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ»

Ο χειμώνας ψιλοέφτασε, και η καλή νοικοκυρά, που είναι δούλα και κυρά κατά την παροιμία, έχει ήδη ετοιμάσει το σπίτι για το χειμώνα. Η λιγότερο καλή νοικοκυρά ετοιμάζει αυτόν τον καιρό το σπίτι. Χαλιά, κουβέρτες, μάλλινα κλπ, κλπ. Βέβαια εκτός από τα βασικά, υπάρχουν και τα... λοιπά! Σε αυτά ακριβώς αναφέρεται το παρακάτω αρθράκι από την Βεντέτα Νο 182 (31/10/1968). Έπιπλα, πίνακες, μπιμπελό, κλπ, κλπ, χρειάζονται κι αυτά την ανάλογη φροντίδα από τη νοικοκυρά. Βέβαια το αρθράκι αναφέρεται στην τότε νοικοκυρά που ασχολείτο μόνο με τα οικιακά. Σήμερα, που η γυναίκα δουλεύει... ή θα βοηθήσει και ο σύζυγος, ή θα έχει λιγότερα τζιμπράγκαλα στο σπίτι, ή... αρκείται στα υπεραπολύτως απαραίτητα! Το τελευταίο ενδείκνυται για όσες δουλεύουν πολύ...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (19/10/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. (Λουκ. 7, 14)

Και αφού πλησίασε, ακούμπησε τη σορό, ενώ αυτοί αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σου λέω να σηκωθείς»

Μπροστά στην παρουσία του Ιησού, αυτοί που μετέφεραν το φέρετρο του νεκρού γιου της χήρας έξω από την πόλη Ναΐν, σταμάτησαν. Ούτε τον απομάκρυναν, ούτε του είπαν να παραμερίσει. Η παρουσία του Κυρίου ήταν καταλυτική και η στάση του πρόδιδε ότι δεν στάθηκε εκεί μόνο για να συλλυπηθεί σε μια άγνωστη του χήρα (βέβαια ως Θεός ήξερε την καλή της προαίρεση). Όχι μόνο πλησίασε τη σορό, αλλά έκανε κάτι που θεωρούνταν μιαρό (Αριθμοί, 19, 11): Την ακούμπησε, δείχνοντας ότι έχει εξουσία σ' αυτή. Δεν τον μόλυνε ο θάνατος, Εκείνος «μόλυνε» το θάνατο, καταργώντας τον! Δίχως να επικαλεσθεί κάποιον, έδωσε ονομαστική εντολή στο νεκρό νεαρό και όχι ένα γενικό πρόσταγμα που θα ίσχυε για πολλούς. Το θαύμα της έγερσης είναι ονομαστικό, γιατί το απευθύνει στον καθένα μας ξεχωριστά όταν βρισκόμαστε σε πνευματικό τέλμα. «Σου λέω να σηκωθείς». Τι πιο απλό για τον Ιησού, που είναι πηγή της ζωής, και τι πιο δύσκολο για όλους όσους ο θάνατος τους τρομάζει και τους γεμίζει φόβο. Με μία λέξη ο Κύριος αποκαθιστά τη ζωή, δείχνοντας τη θεϊκή του δύναμη και προεικονίζοντας τη δική του ανάσταση. Δεν ήταν ένα θαύμα για το θεαθήναι, αλλά μια πράξη αγάπης προς τη μητέρα του. Μια κίνηση προς όλους μας που τον αμφισβητούμε και τον φοβόμαστε. Ο Κύριος αφού σταμάτησε την πορεία προς την ταφή για το νεαρό, μπορεί να το κάνει και για μας. Και η προσταγή του να σηκωθούμε δεν έχει παρά να βρει την καρδιά μας ευήκοη για να την ακούσει και να την εφαρμόσει.      

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ...»

Τι είναι η ηλικία; Σίγουρα κάτι που όσο περνάει ο καιρός, μεγαλώνει! Μετράει το χρόνο της ζωής, και μας γεμίζει γνώση από τις εμπειρίες. Και μέχρι εδώ καλά. Μας γεμίζει όμως και λάθη... Πολλά λάθη. Σε αντίθεση με τα ορθά, που είναι λίγα... Βέβαια υποτίθεται ότι μαθαίνουμε από τα λάθη, αλλά όχι όλες τις φορές, οπότε και τα επαναλαμβάνουμε. Έτσι, η ηλικία όσο αυξάνεται, τόσο αυξάνονται και τα λάθη! Τουλάχιστον ας μην τα κάνουμε μαζωμένα και να αφήνουμε κανένα... κενό ανάμεσα. Μπας και μάθουμε και τίποτα! Το παρακάτω ποίημα του Αριστοτέλη Ραψομανίκη, το αλίευσα από ένα παλαιότερο ημερολόγιο και είναι τόσο παραστατικό για τα λάθη που κάνουμε όσο μεγαλώνουμε, δίνοντας έμφαση στο ότι δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε... Αν μπορούσαμε τότε δεν θα ήταν λάθη!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (12/10/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· (Λουκ. 8, 11)

Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.

Ο Ιησούς δίνει με αυτή τη φράση, το κλειδί για να κατανοηθεί η παραβολή του καλού σπορέως. Ο λόγος του Θεού δεν είναι μια δυσπρόσιτη αλήθεια. Ούτε προορίζεται μόνο για μεμυημένους ή σοφούς. Είναι γνώση που δίνεται σε όλους όσους το επιθυμούν. Είναι πνευματική τροφή, που αν ληφθεί, μετατρέπεται σε ζωοποιό δύναμη. Ο Κύριος μας λέει διά της παραβολής, ότι τον ρίχνει παντού ανεξαιρέτως. Δεν φείδεται καθόλου, γιατί η προσδοκία είναι να πιάσει παντού, ει δυνατόν. Το αν δεν ριζώσει σε κάποιες περιπτώσεις για να καρπίσει, δεν σημαίνει ότι δεν είναι πάντοτε ισχυρός. Ούτε ότι υπάρχει πιο ισχυρός λόγος από αυτόν του Θεού, που υπερισχύει. Η δύναμη του θεϊκού σπόρου φανερώνεται όταν βρει γόνιμο έδαφος. Όταν δηλαδή θελήσει ο άνθρωπος να συνεργήσει εφαρμόζοντας τη διδασκαλία του Κυρίου. Αν δεν το θελήσει, έχει την ελευθερία να το κάνει, τότε θα καταλάβει με οδυνηρό τρόπο το έχασε! Στην παραβολή ο λόγος του Θεού πέφτει σαν τον σπόρο. Δεν τον επιβάλει ο Θεός στους ανθρώπους διά της βίας. Δεν εξαναγκάζει κανέναν να τον δεχτεί, ούτε φοβερίζει κανέναν. Ούτε ο σπορέας του λόγου (Χριστός) δείχνει μεγάλη εμμονή. Σέβεται απολύτως την ελευθερία του αποδέκτη ανθρώπου. Σπέρνει και περιμένει. Και όχι μόνο μία φορά. Τη σπορά του Χριστού, την επαναλαμβάνει η Εκκλησία διαρκώς και θα την επαναλαμβάνει έως τη συντέλεια του κόσμου. Η ελπίδα του Χριστού και της Εκκλησίας Του, είναι να μην καταντήσει ο άνθρωπος σαν τη στείρα και άγονη γη...     

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ: ΚΡΕΑΤΟΠΙΤΑ

Πιτούλες τρώμε; Προφανώς τις τυρόπιτες ως επί το πλείστον, και τις σπανακόπιτες τις τσακίζουμε! Ειδικά άμα είναι ζεστές... Σήμερα η συνταγή δεν είναι ούτε για τυρόπιτα, ούτε για σπανακόπιτα. Είναι για κρεατόπιτα, ή για την ακρίβεια, κιμαδόπιτα. Από την Βεντέτα Νο 336 (14/10/1971), μια συνταγή για μια νοστιμότατη πιτούλα, για όσους /-ες τους αρέσει να φτιάχνουν πίτες και να μην αγοράζουν τις ετοιματζίδικες. Καλή σας όρεξη! 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...