ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ

Το Πάσχα πλησιάζει και καλό είναι να μην περιμένουμε τελευταία στιγμή για να τακτοποιήσουμε τις υποχρεώσεις μας. Και υποχρέωση δεν είναι μόνο η εξασφάλιση του πασχαλινού οβελία, ε; Είναι και τα δώρα, αν έχουμε ανθρώπους βέβαια για να δωρίσουμε κάτι. Το παρακάτω αρθράκι από την Βεντέτα Νο 154 (18/4/1968) αναφέρεται σε δώρα που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Βέβαια, δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα σημερινά δώρα. Τώρα, οι περισσότεροι θέλουν για δώρο κάτι που να σχετίζεται με την τεχνολογία, παρά κάποιο αξεσουάρ... Όπως και να 'χει, το Πάσχα για τους μεγάλους είναι το αρνί, και για τα παιδιά τα κόκκινα αυγά και οι λαμπάδες! Και βέβαια καλύτερο δώρο από αυτά που προσφέρει το εμπόριο, είναι να προσφέρεις την παρέα και τη συντροφιά σ' ανθρώπους που περνάνε τις γιορτές μόνοι τους όχι από επιλογή τους. Αυτό ωστόσο, δεν το αναφέρει το αρθράκι...  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Διανύουμε τη λεγόμενη «βουβή» εβδομάδα, μιας και δεν έχει Χαιρετισμούς, και μετά υποδεχόμαστε τη Μεγάλη. Κοντά λοιπόν το Πάσχα, οπότε η σωστή νοικοκυρά οφείλει να φροντίσει από τώρα για την ανάλογο διακόσμηση του σπιτιού. Για να μην πω ότι ήδη άργησε! Εδώ, για τα Χριστούγεννα στολίζουν από τέλη Οκτώβρη... Από την Βεντέτα Νο 205 (10/4/1969) οι παρακάτω απλές συμβουλές, οι οποίες βεβαίως απευθύνονται σε όσες όντως θέλουν να δώσουν ένα κλίμα πασχαλινό στο σπίτι. Βλέπεις, στα Χριστούγεννα, στολίζεις ένα δέντρο, κοτσάρεις και κανα δυό στολίδια δεξιά και αριστερά, τραβάς και μια φωτογραφία για το φεισμπούκ και καθάρισες! Για το Πάσχα όμως; Να γιατί οι παρακάτω συμβουλές, παρότι παλιές, παραμένουν επίκαιρες...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (21/04/2024) ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως (Εβρ. 9, 11)

Όταν, όμως, ήρθε ο Xριστός, ο αρχιερέας των αγαθών που επρόκειτο να ακολουθήσουν, διαμέσου τής μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, όχι χειροποίητης, δηλαδή, όχι από αυτόν τον κτιστό κόσμο

Ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας και έφερε τα μέλλοντα αγαθά. Ο απ. Παύλος αναφέρεται στα αγαθά εκείνα τα οποία προέρχονται από τη σταυρική θυσία του Κυρίου, και για τους πιστούς της Παλ. Διαθήκης ήταν μέλλοντα, δηλ. δεν τα απολάμβαναν τότε. Η Π.Δ. τα προέβαλε σκιωδώς αυτά τα αγαθά, διότι εξαρτούνται άμεσα από αυτή τη θυσία. Εδώ ο Παύλος αναφέρεται απροσδιόριστα, αλλά παρακάτω στο κεφ. 11, 39-40 διασαφηνίζει αυτά τα αγαθά, που είναι η λύτρωση, η τελείωση και η μακαριότητα τις οποίες θα τις απολαύσουν οι πιστοί της Π.Δ. μαζί με τους πιστούς της Καινής Διαθήκης. Ήρθε ο αρχιερέας Χριστός διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής. Εδὠ προτυπώνεται η ανθρώπινη φύση του Κυρίου με τη σκηνή του μαρτυρίου, έναν μικρό φορητό ναό που χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι τον καιρό που πορεύονταν στην έρημο προς τη γη της επαγγελίας και εκεί φυλάσσονταν η Κιβωτός της Διαθήκης. Όπως το σώμα είναι ναός του Πνεύματος στον άνθρωπο (Α' Κορ. 19), έτσι και στον Χριστό, η τέλεια ανθρώπινη φύση Του είναι ο τέλειος ναός της θείας φύσης Του. Εύλογο το ερώτημα: γιατί να μην προτυπώνεται η ανθρώπινη φύση του Κυρίου από το Ναό που έφτιαξαν στην Ιερουσαλήμ οι Εβραίοι; Και εκεί φυλάσσονταν η Κιβωτός της Διαθήκης (μέχρι από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους). Διότι αφενός ο ναός που είχε την Κιβωτό καταστράφηκε λόγῳ της αμαρτίας των Ισραηλιτών, ενώ η σκηνή του μαρτυρίου όσο διήρκησε η περιπλάνηση στην έρημο, παρέμεινε ακέραιη όπως (περίπου) ακέραιη ήταν και η πίστη του περιούσιου λαού. Αφετέρου δε, η σκηνή ήταν σε χρήση στην περίοδο της ερήμου, η οποία προτυπώνει την περίοδο που οι πιστοί περιπλανώμενοι στην αμαρτία οδηγούνται προς τη νέα γη της επαγγελίας, την ουράνια βασιλεία, διά του Θεανθρώπου. Εντός της σκηνή φυλάσσονταν οι θείες εντολές, εντός της ανθρώπινης φύσεως του Κυρίου, η θεότητα. Αχειροποίητη και όχι από αυτόν τον κόσμο αυτή η φύση του Χριστού, την χαρακτηρίζει ο απ. Παύλος. Μα, αν δεν προέρχεται από τον κτιστό κόσμο αυτή η φύση, τότε δεν υπήρξε συμβολή από την Παναγία; Στο φυσικό κόσμο (την κτίση) μια νέα ύπαρξη γεννιέται από το σπέρμα του πατρός. Στη γέννηση του Κυρίου όμως, δεν υπήρξε ανθρώπινο σπέρμα αλλά θεϊκό, εκ Πνεύματος Αγίου. Συνεπώς, ναι μεν πήρε στοιχεία από τη μητέρα (Παναγία) αλλά δεν ήταν εξολοκλήρου η ανθρώπινη φύση όπως την φέρουμε εμείς, η πεπερασμένη και φθαρτή, αλλά η τέλεια μορφή της. Δηλαδή, ο Χριστός έφερε την ανθρώπινη φύση στη μορφή που θα μπορούσαμε να είχαμε αν δεν φέραμε το πρωπατορικό αμάρτημα και δεν γινόμασταν φθαρτοί. Μπορούσε να μην πεθάνει, αλλά εκουσίως το υπέστη για εμάς.      

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ (ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ)

Θα ακούσουμε σήμερα σε ήχο δ' το παρακάτω τροπάριο της ζ' ωδής:

Ἰατῆρα, τῶν ἀνθρώπων ἡ κυήσασα χαῖρε Θεόνυμφε, ἡ ῥάβδος ἡ μυστική, ἄνθος τὸ ἀμάραντον, ἡ ἐξανθήσασα, χαῖρε Δέσποινα, δι' ἧς χαρὰς πληρούμεθα, καὶ ζωὴν κληρονομοῦμεν.

Χαίρε Θεόμφε, που γέννησες τον ιατρό όλων, εσύ που είσαι η μυστική ράβδος από την οποία βλάστησε το αμάραντο άνθος, χαίρε Δέσποινα, που με σένα γεμίζουμε από χαρά και κληρονομούμε την αιώνια ζωή.

Η Παναγία κυοφόρησε τον ιατρό όλων των ανθρώπων. Όπως ο ιατρός θεραπεύει το σώμα από την ασθένεια, έτσι και ο Χριστός ως μέγας ιατρός, μας έφερε την ίαση από τη μεγάλη μας ασθένεια, την αμαρτία. Εξ αιτίας αυτής απομακρυνθήκαμε από το Θεό και το σώμα μας έγινε φθαρτό και πεθαίνει. Στη συνέχεια ο ιερός υμνογράφος μας θυμίζει την ράβδο του Ααρόν (Αριθ. 17, 17-23), την οποία ο Θεός βλάστησε και έδειξε με αυτόν τον θαυματουργικό τρόπο ότι οι ιερείς θα γίνονται από την φυλή του Λευΐ (απ'την οποία κατάγονταν ο Ααρόν). Με αυτή τη ράβδο παρομοιάζει την Παναγία η οποία με θαυματουργικό επίσης τρόπο, «βλάστησε» (συνέλαβε) το ρόδο «το αμάραντο» δηλαδή τον Κύριο. Το ρόδο το οποίο ομόρφυνε τον κόσμο από την ασχήμια που απέκτησε από την αμαρτία και τον ευωδίασε, σκορπίζοντας τη μυρωδιά του θανάτου. Ο Χριστός που με τη σταυρική του θυσία, αναδείχθηκε ως ο μέγας αρχιερέας και μας επανέφερε τη χαρά γιατί θα κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΦΤΙΑΧΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ... ΛΑΔΑΚΙ ΑΝΤΙΓΗΡΑΝΣΗΣ!

Τη φάτσα σου την κοίταξες στον καθρέφτη σήμερα; Αν όχι, ή είσαι άγιος, ή τρελός, ή δεν έχεις καθρέφτη! Αν όπως όλος ο κόσμος, καθρεφτίζεσαι, προφανώς θα κοιτάζεις τις ρυτίδες στο πρόσωπό σου... Ναι, γερνάς και αυτό είναι φυσιολογικό. Αν πάλι θες να το κρύψεις, δηλαδή σε διακατέχει το γνωστό γυναικείο ψώνιο, τότε κάτι πρέπει να κάνεις και γρήγορα! Ο χρόνος τρέχει και είναι ανελέητος όσον αφορά τη φάτσα σου! Οπότε ή τα σκας σε πλαστικές και μπότοξ ή... κάνεις κάτι πολύ οικονομικότερο: φτιάχνεις ένα λαδάκι αντιγήρανσης! Για να μην καταφύγεις σε ακριβά «πασαλιματέρ» σκευάσματα που σου πασάρουν τα μεγάλα καταστήματα καλλυντικών, ή τις φθηνές απομιμήσεις τους από τη λαϊκή! Από τον Καζαμία του 2012 (Υδρόγειος) η παρακάτω συνταγή και ελπίζω το αποτέλεσμα να σε καταπλήξει! Είτε θετικά... είτε αρνητικά! Είτε δηλ. δεις τη νεότητα να επισκέπτεται τη φάτσα σου, είτε... να αρχίσεις να κυκλοφορείς με μάσκα για τον κορωνοϊό με μαύρα γυαλιά και καπέλο, δι' ευνοήτους λόγους! 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΦΕΡΤΗ...

Προχθές (14/4/2024) έφυγε από κοντά μας ο γνωστός ηθοποιός Γιάννης Φέρτης. Αν μη τι άλλο, αυτό που μου έχει μείνει από τις ταινίες που είχε παίξει, είναι η ήρεμη, πράα, συμπαθέστατη και κομματάκι μελαγχολική παρουσία του. Αμφιβάλω να είχε παίξει ποτέ ρόλο κακού, δεν θα του πήγαινε άλλωστε. Αυτό όσον αφορά το σινεμά γιατί στο θέατρο δεν τον είχα δει. Ένα μικρό μέρος εκ των αποκομμάτων από τα παλιά περιοδικά μου, ως ένα αντίο στον πολύ καλό αυτόν ηθοποιό... 

 1. Bεντέτα Nο 54 (20/5/1966)

2. Βεντέτα Νο 86 (30/12/1966)

3. Βεντέτα Νο 115 (20/7/1967)

4. Βεντέτα Νο 232 (16/10/1969)

5. Βεντέτα Νο 292 (10/12/1970)

6. Βεντέτα Νο 316 (27/5/1971)

7. Βεντέτα Νο 322 (8/7/1971)

8. Βεντέτα Νο 337 (21/10/1971)

9. Ρομάντσο Νο 1286 (24/10/1967)

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (14/4/2023) ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ)

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

Τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ᾿ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ᾿ ἑαυτοῦ (Εβρ. 6, 13)

Όταν ο Θεός έδωσε την υπόσχεσή του στον Αβραάμ, επειδή δεν υπήρχε ανώτερος για να ορκιστεί, ορκίστηκε στον εαυτό του

Ο απ. Παύλος υπενθυμίζει στους Εβραίους την εκπλήρωση των υποσχέσεων που είχε δώσει στον Αβραάμ ο Θεός, για να τους αποδείξει ότι σε Εκείνον μπορούν (και μπορούμε όλοι) να έχουν στέρεη την ελπίδα τους. Ο Θεός, ορκίστηκε στον εαυτό του, επειδή δεν υπήρχε ανώτερος να ορκιστεί (Γεν. 22, 16). Ο όρκος σε κάποιον ανώτερο, σημαίνει ένα είδος εγγύησης, ώστε αν δεν εκπληρωθεί ο όρκος σκοπίμως, τότε ο ανώτερος στο όνομα του οποίου έγινε ο όρκος, να αποδώσει την ανάλογη τιμωρία. Αυτό συμβαίνει όμως μεταξύ ανθρώπων. Ο Θεός, εφόσον δεν υπάρχει ανώτερός του, δηλαδή ισχυρότερος, γιατί να ορκιστεί; Γιατί να «υιοθετήσει» πρακτικές που απορρέουν από τον άνθρωπο ένεκα της πτώσης του από τον παράδεισο; Κατ' αρχάς, όταν ο Θεός «ορκίζεται» ουσιαστικώς μας πληροφορεί για αυτό που θέλει και αυτό που θα γίνει. Το θέλημά του, συνάδει με την πραγματοποίησή του. Εν αντιθέσει με τον άνθρωπο που όταν ορκίζεται, ή όσο και να ορκίζεται, η βεβαιότητά του είναι αμφισβητήσιμη. (Το «άλλα τάζω και άλλα κάνω» και «είπα-ξείπα», δεν υφίσταται για το Θεό). Ο Θεός δεν δεσμεύεται όμως όπως ο άνθρωπος, διότι το θέλημά του είναι αμετάβλητο και ατροποποίητο. Χρησιμοποιεί μεταπτωτικές πρακτικές για να μπορέσει ο άνθρωπος να αντιληφθεί τη σοβαρότητα των όσων ο Θεός του λέει και του υπόσχεται. Επίσης, με το να ορκίζεται στον εαυτό του ο Θεός, δηλώνει πως δεν υπάρχει άλλος θεός πλην αυτού. Εμείς οι άνθρωποι λοιπόν, εξαιτίας της απομάκρυνσής μας από το Θεό, κατανοούμε καλύτερα το θέλημά του όταν Εκείνος μας το εγγυάται υπό τη μορφή του όρκου. 

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ (Δ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ)

Θα ακούσουμε σήμερα σε ήχο δ' τον ειρμό της ζ' ωδής:

Ἀνυμνοῦμέν σε, βοῶντες· Χαῖρε ὄχημα, Ἡλίου τοῦ νοητοῦ, ἄμπελος ἀληθινή, τὸν βότρυν τὸν πέπειρον, ἡ γεωργήσασα, οἶνον στάζοντα, τὸν τὰς ψυχὰς εὐφραίνοντα, τῶν πιστῶς σε δοξαζόντων.

Σε ανυμνούμε και σου φωνάζουμε δυνατά, χαίρε το όχημα του νοητού ήλιου. Αληθινή άμπελος που καρποφόρησες το ώριμο σταφύλι που αποστάζει κρασί (ζωή), και γλυκαίνει τις ψυχές εκείνων που με πίστη σε δοξάζουν.

Η Παναγία χαιρετίζεται από τον ιερό υμνογράφο ως όχημα του νοητού ήλιου, δηλαδή του Υιού Λόγου, το οποίο χρησιμοποίησε ο Υιός για να κατέβει στη γη με σκοπό να βρει τον απολωλότα άνθρωπο και να τον σώσει. Στη συνέχεια, μας προβάλλει την Παναγία ως αληθινή άμπελο από την οποία βλάστησε ο ώριμος βότρυς, το σταφύλι. Μας θυμίζει την παρομοίωση που έκανε ο Χριστός με το πρόσωπό του ως άμπελο (Ιω. 15, 5), ωστόσο εδώ, ο Κύριος γίνεται ο ίδιος το σταφύλι από το οποίο παράγεται ο οίνος, και πίνοντας τον οι πιστοί αποκτούμε αιώνια ζωή. Η Παναγία ως το φυτό, ο Κύριος ως ο ζωογόνος καρπός. Ο οίνος είναι ποτό που ευφραίνει και τέρπει το σώμα και το πνεύμα, αλλά στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας μετουσιώνεται στο αίμα του Χριστού και αναζωογονεί την ψυχή. Το κρασί του Χριστού οδηγεί στη μέθεξη με την αιώνια ευφροσύνη και σ' αυτό συμπυκνώνεται η λυτρωτική οικονομία του τριαδικού Θεού.   

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...