Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες. (Ματθ. 9, 12)
Ο Ιησούς, αφού άκουσε, είπε: δεν έχουν ανάγκη οι υγιείς τον γιατρό, αλλά οι ασθενείς.
Αυτή είναι η απάντηση του Κυρίου στους Φαρισαίους που τον κατηγορούσαν επειδή έτρωγε και συναναστρεφόταν με τελώνες και αμαρτωλούς. Παρουσιάζει εαυτόν ως γιατρό που δεν ήρθε να τιμωρήσει τους αμαρτωλούς, αλλά να τους θεραπεύσει. Η αμαρτία είναι η ασθένεια της ψυχής του μεταπτωτικού ανθρώπου και ως φάρμακο είναι η μετάνοια. Ως γιατρός ο Κύριος, προστρέχει (από αγάπη) στους αμαρτωλούς και δεν τους αποστρέφεται. Σε αντίθεση βέβαια με τους Φαρισαίους που θεωρούσαν τον εαυτό τους υγιή και δεν καταλάβαιναν την (πνευματική) αρρώστια τους, με συνέπεια να μην μπορούν να θεραπευτούν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ ανταποδίδει την ειρωνεία των Φαρισαίων (στχ. 11) με αυτήν του την απάντηση ο Ιησούς. Εντούτοις, μας δείχνει την πνευματική διάσταση που έχει η Εκκλησία Του. Είναι ένα θεραπευτήριο ψυχών και όχι ένας σύλλογος υγιών και αναμάρτητων. Όποιος πιστεύει ότι είναι αναμάρτητος, τότε πόρρω απέχει από τη διδασκαλία της Εκκλησίας και διακατέχεται από την πλάνη των Φαρισαίων. Στη σωτηριολογική διάσταση της επαφής του Κυρίου με τους αμαρτωλούς, οφείλουμε να εστιάσουμε και να δράσουμε υπέρ των ασθενών στην πίστη. Μπορεί εμείς να μην είμαστε τόσο δυνατοί πνευματικώς για να έχουμε το ρόλο του ιατρού, (σ' αυτό προσφέρουν πεπειραμένοι και ασκητές ιερείς και μοναχοί) ωστόσο οφείλουμε να μην αποστρεφόμαστε τους αμαρτωλούς και να μην τους συμπεριφερόμαστε σαν μιάσματα, αλλά να τους προσφέρουμε λίγη έστω ανθρωπιά χωρίς καθωσπρεπισμό και υπεροψία, ώστε αν είναι δεκτικοί να στραφούν προς Χριστό να βρουν στην Εκκλησία ψυχική ανακούφιση. Επιπλέον, αν εμείς νιώσουμε πως ξεστρατίσαμε, να θυμόμαστε τον ιατρό - Ιησού, και να τρέξουμε σ' Εκείνον, γιατί είναι ο μόνος που θα μας αγκαλιάσει και θα μας θεραπεύσει.
