Λέει στον άφρονα πλούσιος ο Θεός:
εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; (Λουκ. 12, 20)
Είπε τότε σ’ αυτόν ο Θεός: «Ανόητε, αυτήν τη νύκτα απαιτούν την ψυχή σου από εσένα· και αυτά που ετοίμασες ποιανού θα είναι;»
Στον άφρονα πλούσιο της παραβολής, ο Θεός τον ρωτά για αγαθά που συσσώρευε στις αποθήκες του. Αυτά τώρα που πεθαίνει, δεν θα είναι δικά του. Τον υλικό πλούτο θα τον αφήσει πίσω. Και η ψυχή θα οδεύσει προς την κρίση του Κυρίου φτωχή και απογυμνωμένη από αρετές και αγαθοεργίες. Καμία μέριμνα για την ψυχή, όλη η φροντίδα ήταν για την ύλη.
Η νύχτα, που εδώ συμβολίζει την ώρα του θανάτου,
έρχεται για όλους μας. Και αυτήν τη στιγμή ο Θεός μέσῳ της συνείδησης,
μας θέτει ένα απλό αλλά δύσκολο ερώτημα: Τι ετοίμασες για την ψυχή σου; Όχι για το σώμα σου, ούτε για τους κληρονόμους σου. Για σένα, για το κομμάτι του εαυτού σου, που θα ζήσει αιώνια, την ψυχή. Αν ο νους μας ήταν μόνο στην ύλη, τότε μπροστά στην ερώτηση του Θεού, σαν τον άφρονα πλούσιο της παραβολής, δεν θα έχουμε να πούμε τίποτα. Και δυστυχώς χωρίς τον πνευματικό πλούτο που απορρέει απ' την αγάπη, χωρίς δηλαδή την ανθρωπιά, δεν θα εισέλθουμε στην ουράνια βασιλεία.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
