Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. (Λουκ. 16, 23)
Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του το Λάζαρο.
Ο άδικος και άσπλαχνος πλούσιος της παραβολής, που βασανιζόταν στον Άδη, σήκωσε τα μάτια και είδε από μακριά τον Αβραάμ έχοντας κοντά του τον Λάζαρο που έζησε μέσα στις αρρώστιες και τη δυστυχία. Ο μεν υπέφερε εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής που είχε κάνει, ο δε ανακουφιζόταν και ευφραίνονταν μιας και είχε αδικηθεί στην επίγεια ζωή του. Κατ' αρχάς μεταξύ των δύο καταστάσεων, μας αναφέρει η παραβολή ότι υπάρχει απόσταση. Υπάρχει όμως οπτική και ακουστική επαφή; Πως είδε ο πλούσιος από μακριά το Λάζαρο και τον Αβραάμ; Εδώ πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρει ο Κύριος τη σωματική όραση, αλλά την πνευματική συνείδηση ή θεία αποκάλυψη. Δηλαδή ο Θεός επέτρεψε στον πλούσιο να δει τη μακαριότητα των εν παραδείσῳ όχι για να τον παρηγορήσει, αλλά για να μεγαλύτερη οδύνη! Ναι, δυστυχώς η αλήθεια σε όσους είναι εγκλωβισμένοι στην εγωπάθειά τους, αν δεν τους βολεύει, τους προκαλεί πόνο. Εν προκειμένῳ η ψυχή του πλούσιου βλέπει τι έχασε με τις επιλογές που έκανε, και του προκαλεί θλίψη. Συνεπώς οι αμετανόητοι στην κόλαση έχουν επίγνωση της απώλειάς τους, και αυτή η επίγνωση είναι μέρος της ίδιας της κόλασης. Στην παραβολή οι εικόνες έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα και δεν περιγράφουν κάποιο φυσικό χώρο. Ο παράδεισος και η κόλαση δεν έχουν γεωγραφικά πλαίσιο αλλά είναι καταστάσεις σχέσης με το Θεό. Επίσης, η επίγνωση της απώλεια του παραδείσου, είναι η επιβεβαίωση σε αυτούς, της διδασκαλίας της Εκκλησίας για την μετά θάνατον ζωή, την οποία απέρριψαν.
