Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. (Ιω. 1, 49)
Λέει σε αυτόν (Ιησού) ο Ναθαναήλ, «Από πού με ξέρεις;». Κι ο Ιησούς του απάντησε, «Προτού σου πει ο Φίλιππος να έρθεις, σε είδα που ήσουν κάτω απ’ τη συκιά».
«Από που με ξέρεις;» ρωτάει ο Ναθαναήλ τον Ιησού. Μια λογική απορία για κάποιον που δεν γνώριζε το Μεσσία, ούτε είχε φανταστεί ότι θα τον γνωρίσει, τουλάχιστον όχι κατ' αυτόν τον τρόπο. Μια απορία που συνάμα υπονοεί και μια άλλη, «από που κι ως που, εμένα;». Γιατί να τον ξέρει; Δεν είναι κάποιος επιφανής για να τον γνωρίζει Εκείνος για τον οποίο με τόσο ενθουσιασμό του μίλησε προηγουμένως ο Φίλιππος. Ενώπιον του Μεσσία, αντί να κομπάσει για κάτι περί του εαυτού του έδειξε, εμμέσως, ταπεινότητα. Ασφαλώς, δεν είχε πρόθεση να αμφισβητήσει την ιδιότητα του Ιησού να γνωρίζει πράγματα που εμείς ως άνθρωποι αδυνατούμε να γνωρίζουμε. Σαν να του είπε λοιπόν, δεν είμαι κάποιος σημαντικός για να με ξέρεις. Απάντησε με τον τρόπο του στον χαρακτηρισμό που του έδωσε ο Κύριος στον προηγούμενο στίχο (48) λέγοντας ότι ο Ναθαναήλ ήταν Ισραηλίτης δίχως δόλο.
Ο Κύριος απάντησε στο Ναθαναήλ ότι τον είχε δει πριν ακόμα τον συναντήσει ο Φίλιππος, ενώ ήταν μόνος του στον ίσκιο μιας συκιάς. Ναι, ο Ιησούς τον είχε εντοπίσει όταν ήταν μόνος του, πριν πληροφορηθεί για τον Μεσσία. Ίσως να είχε αποτραβηχτεί για να σκεφτεί ή για να προσευχηθεί. Σ' εκείνη την «μοναχική» στιγμή, ο Κύριος με τον τρόπο του ήταν παρών. Είδε τον άνθρωπο που θα του γνώριζε ο Φίλιππος. Και ως Θεός, είδε τι άνθρωπος ήταν. Τίποτα για τον Κύριο δεν είναι τυχαίο. Προγνώριζε ποιόν θα του σύστηνε ο Φίλιππος και απλά έκανε φανερή αυτήν του την ιδιότητα. Όχι για να προκαλέσει τον γενικότερο εντυπωσιασμό, αλλά για να προσελκύσει τον ενδιαφέρον του Ναθαναήλ, ως μια ελάχιστη απόδειξη ότι βρήκε αυτόν που έψαχνε. Ας θυμόμαστε ότι το σιωπηλό παρών Του, το δίνει σε όλους και είναι δίπλα μας ακόμα κι αν δεν τον αισθανόμαστε. Ακόμα και την ελάχιστη απόδειξη της ύπαρξης του μας δίνει, κι ας μην είναι αυτό που του ζητάμε. Ας βάλουμε λοιπόν στόχο, με τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να ομοιάσουμε στην αγαθότητα με το Ναθαναήλ.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
