Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου (Λουκ 16, 18)
είπε· τούτο θα κάμω· Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα οικοδομήσω άλλες μεγαλύτερες, και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου.
Όταν συσσωρεύονται τα αγαθά και τα πλούτη, τι πιο απλό να σκεφτεί κανείς; Το πως θα βρει τρόπο να τα αποθηκεύσει. Έτσι και ο άφρων πλούσιος της ομώνυμης παραβολής, θα πει κανείς, ότι σκέφτηκε με σωφροσύνη για τα υλικά αγαθά του. Αν μας διακατέχει ο ατομισμός της εποχής μας και το κοσμικό ιδεώδες ότι η αυτοπραγμάτωσή μας απορρέει από την απόκτηση πλούτου και εξουσίας, τότε ναι, ο πλούσιος δεν μας φαίνεται άφρονας! Κάλλιστα θα θέλαμε κι εμείς να είμαστε στη θέση του και να λύνουμε τέτοια «ευχάριστα» προβλήματα! Καμία σκέψη βέβαια για κάποια ελεημοσύνη, για κάποια ανακούφιση αναξιοπαθούντων...
Σε ποιόν όμως έρχεται στο νου μια αντίστοιχη σκέψη για την ψυχή; Να πούμε φερ' ειπείν, έχουμε μαζέψει πολλές αρετές, έχουμε κάνει πάρα πολλές αγαθοεργίες που να μην τις χωράει ο νους! Και να κάνουμε ακόμη περισσότερες και μεγαλύτερες για να ξεχειλίσει από χαρά κάθε ευεργετόμενος! Κι ας μην έχουμε που να τις βάλουμε! Ανόητη σκέψη για τους «ρεαλιστικώς σκεπτόμενους» προφανώς... Δεν έχουμε αποθήκες για να αποθηκεύουμε ότι καλό προσφέρουμε ανιδιοτελώς στους άλλους. Οι καλές μας πράξεις είναι τόσο λίγες...
Κι όμως! Αν κάτι θα μείνει σε μας αιώνια, αν για κάτι θα μας θυμηθεί ο Κύριος ώστε να μας δώσει λίγο έλεος την ώρα της κρίσης, δεν είναι ο υλικός πλούτος, ούτε ο χαμένος χρόνος για την απόκτησή του. Ούτε οι μεγάλες αποθήκες που θα έχουμε φυλάξει αγαθά, ούτε τα πολλά λεφτά στην τράπεζα. Αυτό που ο Κύριος θυμάται, είναι το χαμόγελο όσων βοηθήσαμε. Προσφέροντας όχι μόνο από το περίσσευμα, αλλά κυρίως από το υστέρημα. Καλά κάνουμε αν έχουμε πολλά αγαθά να τα προστατεύουμε, και να τα αξιοποιούμε. Αλλά καλύτερα θα κάνουμε αν παράλληλα προσφέρουμε βοήθεια και δεν κλείσουμε μέσα στις αποθήκες και τον εαυτό μας. Ειδάλλως ο Κύριος, μαζί με τον υλικό πλούτο, τον οποίο ξεχνάει, θα ξεχάσει κι εμάς και τότε θα νιώσουμε την αιωνίως την απομάκρυνση από την ουράνια χαρά που δίνει η θεία χάρις.
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ και εδώ.
καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου (Λουκ 16, 18)
είπε· τούτο θα κάμω· Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα οικοδομήσω άλλες μεγαλύτερες, και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου.
Όταν συσσωρεύονται τα αγαθά και τα πλούτη, τι πιο απλό να σκεφτεί κανείς; Το πως θα βρει τρόπο να τα αποθηκεύσει. Έτσι και ο άφρων πλούσιος της ομώνυμης παραβολής, θα πει κανείς, ότι σκέφτηκε με σωφροσύνη για τα υλικά αγαθά του. Αν μας διακατέχει ο ατομισμός της εποχής μας και το κοσμικό ιδεώδες ότι η αυτοπραγμάτωσή μας απορρέει από την απόκτηση πλούτου και εξουσίας, τότε ναι, ο πλούσιος δεν μας φαίνεται άφρονας! Κάλλιστα θα θέλαμε κι εμείς να είμαστε στη θέση του και να λύνουμε τέτοια «ευχάριστα» προβλήματα! Καμία σκέψη βέβαια για κάποια ελεημοσύνη, για κάποια ανακούφιση αναξιοπαθούντων...
Σε ποιόν όμως έρχεται στο νου μια αντίστοιχη σκέψη για την ψυχή; Να πούμε φερ' ειπείν, έχουμε μαζέψει πολλές αρετές, έχουμε κάνει πάρα πολλές αγαθοεργίες που να μην τις χωράει ο νους! Και να κάνουμε ακόμη περισσότερες και μεγαλύτερες για να ξεχειλίσει από χαρά κάθε ευεργετόμενος! Κι ας μην έχουμε που να τις βάλουμε! Ανόητη σκέψη για τους «ρεαλιστικώς σκεπτόμενους» προφανώς... Δεν έχουμε αποθήκες για να αποθηκεύουμε ότι καλό προσφέρουμε ανιδιοτελώς στους άλλους. Οι καλές μας πράξεις είναι τόσο λίγες...
Κι όμως! Αν κάτι θα μείνει σε μας αιώνια, αν για κάτι θα μας θυμηθεί ο Κύριος ώστε να μας δώσει λίγο έλεος την ώρα της κρίσης, δεν είναι ο υλικός πλούτος, ούτε ο χαμένος χρόνος για την απόκτησή του. Ούτε οι μεγάλες αποθήκες που θα έχουμε φυλάξει αγαθά, ούτε τα πολλά λεφτά στην τράπεζα. Αυτό που ο Κύριος θυμάται, είναι το χαμόγελο όσων βοηθήσαμε. Προσφέροντας όχι μόνο από το περίσσευμα, αλλά κυρίως από το υστέρημα. Καλά κάνουμε αν έχουμε πολλά αγαθά να τα προστατεύουμε, και να τα αξιοποιούμε. Αλλά καλύτερα θα κάνουμε αν παράλληλα προσφέρουμε βοήθεια και δεν κλείσουμε μέσα στις αποθήκες και τον εαυτό μας. Ειδάλλως ο Κύριος, μαζί με τον υλικό πλούτο, τον οποίο ξεχνάει, θα ξεχάσει κι εμάς και τότε θα νιώσουμε την αιωνίως την απομάκρυνση από την ουράνια χαρά που δίνει η θεία χάρις.
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ και εδώ.
