Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. (Λουκ. 8, 41-42)
Τότε ήρθε κάποιος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Και αφού έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, που ήταν ετοιμοθάνατη.
Μπροστά στο μεζεμένο πλήθος που πήγε για να δει και να ακούσει τον Ιησού, εμφανίζεται ο αρχισυνάγωγος ονόματι Ιάειρος να κάνει κάτι ασυνήθιστο. Έπεσε στα πόδια του Ιησού για να τον παρακαλέσει για την ετοιμοθάνατη κόρη του. Δεν ήταν κάποιος από τους ακολούθους Του, ούτε κάποιος πιστός από το πλήθος. Αλλά μία εξέχουσα προσωπικότητα της τοπικής συναγωγής. Το λογικό θα ήταν να τον έβλεπε με καχυποψία, παρά να γονάτιζε ενώπιόν Του. Τι τον ώθησε σ' αυτήν την πράξη; Η μεγάλη θλίψη του ως γονιός, ή η πίστη του; Αν δεν πίστευε καθόλου στο ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος του Θεού, τότε δεν θα πίστευε και στη φήμη που είχε αποκτήσει ένεκα των θαυμάτων που είχε κάνει. Οπότε και δεν προσέτρεχε σ' Εκείνον. Απ' την άλλη, τι είχε να χάσει; Αφού η κόρη του ούτως ή άλλως θα πέθαινε... Εν προκειμένῳ αν είχε παρακαλέσει δίχως πίστη και αμφέβαλε όντας καχύποπτος, ο Κύριος δεν θα ανταποκρινόταν. Όμως, ο Ιάειρος αδιαφόρησε για το αξίωμά του και πλησίασε τον Ιησού με ταπεινότητα. Τον παρακάλεσε να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει την κόρη του, παρότι ο χρόνος ήταν πολύ λίγος για να προλάβουν το κορίτσι ζωντανό. Αντιθέτως ο εκατόνταρχος όταν προσέτρεξε για το δούλο του, είπε στον Κύριο να επέμβει θαυματουργικώς με μία Του φράση, δίχως να χρονοτριβούν (Λουκ. 7, 7). Είχε λιγότερη πίστη ο Ιάειρος από τον εκατόνταρχο, όπως αναφέρουν κάποιοι μελετητές; Αυτό μόνο ο Θεός μπορεί να το κρίνει και δικό μας έργο είναι να ενισχύουμε την πίστη και όχι να τη συγκρίνουμε. Για να αναστήσει πάντως το κορίτσι (που στο συνάμα πέθανε) ο Ιησούς, βρήκε επάρκεια πίστης στους γονείς του.
Δεν είναι η μοναδική φορά που συναντά μοναχοπαίδι ο Κύριος. Όπως ο γιος της χήρας (7, 12) και ο δαιμονισμένος νέος (9, 38). Αυτό προκαλεί περισσότερο την ευσπλαχνία του Ιησού. Ωστόσο δεν είναι κάποια επινόηση του ευαγγελιστή για να δείξει το πόσο φιλεύσπλαχνος ήταν ο Κύριος. Αφενός ήταν σύμπτωση, αφετέρου μη λησμονούμε ότι έκανε και πολλά θαύματα σε άλλους που δεν ήταν μοναχοπαίδια. Σίγουρα όμως αυτό, κάνει ακόμα χειρότερη τη θέση του αρχισυνάγωγου, ο οποίος κατέφυγε σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή στο Θεό, δίχως να αναλογιστεί αν έχει την απαραίτητη πίστη...
