Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν. (Πραξ. 5, 15)
Ακόμη και στις πλατείες έφερναν τους ασθενείς και τους ξάπλωναν σε κρεβάτια και σε κλίνες, για να πέσει πάνω σε κάποιον απ’ αυτούς έστω και η σκιά του Πέτρου όταν αυτός ερχόταν.
Το πόσο ραγδαία ήταν η αύξηση της χριστιανικής κοινότητας στις αρχές της Εκκλησίας, φαίνεται στο ότι οι πιστοί, έφερναν τους ασθενείς συγγενείς ή φίλους τους σε πλατείες και μεγάλους δρόμους (πλατεία σήμαινε και αυτό) προς ίαση από τους απόστολους. Και όχι μόνο φτωχοί, αλλά και πλούσιοι, μιας και οι κλίνες ήταν πιο ακριβές από τα κρεββάτια, συνεπώς δεν είναι εδώ τυχαίος ο διαχωρισμός τους. Όλοι αυτοί, προφανώς λόγῳ της σωματικής θεραπείας που λάμβαναν, αντιλαμβάνονταν ότι ο χριστιανισμός ήταν η μόνη αληθινή θρησκεία. Οι φαρισαίοι διαψεύστηκαν και πλέον ο κόσμος στράφηκε στη νεοϊδρυθείσα Εκκλησία. Κακά τα ψέμματα, αυτά τα θαύματα ήταν που τους έπειθαν, παρά το κήρυγμα από μόνο του. Τώρα βέβαια οι μαθητές επιβεβαιώνουν το κήρυγμα του Κυρίου, την ανάστασή του και τα θαύματά του. Ωστόσο το θέαμα με τους ασθενείς δεν είναι πρωτοφανές. Ασθενείς στα κρεββάτια έφερναν και επί του καιρού του Ιησού (Μαρκ. 6, 55). Όπως τότε έτσι και τώρα, ήταν τόση η πίστη τους, που τους αρκούσε να πέσει απλώς η σκιά του Πέτρου πάνω στους ασθενείς για να γίνουν αμέσως καλά. Πέραν της σωματικής θεραπείας, πουθενά δεν γίνεται λόγος για την ψυχική θεραπεία. Πουθενά λόγος για τις αμαρτίες που τους βάραιναν. Η σωματική ίαση είναι ένα δώρο πρόσκαιρο και ενδεικτικό των δωρεών εντός της Εκκλησίας. Ούτε το μοναδικό, ούτε το επουσιώδες. Δεν είναι κάτι που πρέπει να απαιτηθεί για να στραφούμε προς το Χριστό. Τώρα, γνωρίζουμε ότι πρέπει να δείξουμε πολύ μεγαλύτερη προσοχή στην ψυχή μας, απ' ότι στο φθαρτό σώμα (το οποίο ασφαλώς και δεν το υποτιμάμε).
